de razende bergrivier aan het einde van de winter

Of het de volle maan was, die afgelopen week blinkend en glanzend, als de opgepoetste buik van een porseleinen vaasje, de hemel sierde, of het vooruitzicht op spannende maanden vol verandering - dat weet ik niet. Maar er kriebelt iets. Alles lijkt te verschuiven, anders, nieuw. Ik kan niet meer stilzitten, ren van hot naar her, wil maken en schrijven en de woorden lijken zomaar weer te stromen. Alsof het eb plots in vloed veranderde en de zinnen overvloeien. Eerst druppelden en nu razen als een wilde bergrivier, naar beneden, alsmaar door. Vingertoppen ratelen over de toetsen, ritmisch. Tik tik tik. Tweeduizendachttien is begonnen. Het is een nieuw jaar. Bergtoppen smelten, het water stroomt weer. Letters drijven, dobberen, gedichtjes dansen op de golven. De lente komt eraan.