over papieren kraanvogels en een lijstje met dingen, fijne dingen

Het vouwen van een papieren kraanvogel is enigszins nauwkeurig, maar verder vrij simpel. Je vouwt en ontvouwt in eerste instantie een vierkant stuk papier zonder echt iets aan de vorm te veranderen. De vouwlijnen die overblijven maken op het eerste gezicht geen groots of indrukwekkend verschil en dus kan het zinloos of vruchteloos lijken om al die moeite te doen. Veel later in het vouwproces maken die allereerste vouwen echter al het verschil in het creëren van de sierlijke en elegante vormen van de kraanvogel. Ik hou van origami. Ik hou van kraanvogels vouwen. Ik hou van de haast meditatieve, ritmische herhaling van handelingen, de precisie, nauwgezetheid van het vouwen. Ik hou van de metafoor die het proces met zich meedraagt. Ik hou ervan hoe een vierkant stuk papier in een wondermooi en magisch ding kan veranderen.  Ik hou ervan hoe dat magische en wondermooie ding nog steeds een vierkant stuk papier is. Een vierkant stuk materie dat ooit een boom was. En daarvoor een zaadje. Een zaadje kan een papieren vogel worden. Iets kan alles zijn. Iets begint bij het begin en eindigt waar het wil eindigen. En om daar te eindigen moet iets eindeloos vouwen en ontvouwen zonder zichtbaar verschil. Onzichtbaar, en toch misschien wel het meest essentiële onderdeel van ontwikkelen, groeien, bloeien en worden. Vouwen en ontvouwen.

---

De afgelopen maanden heb ik eindeloos veel papieren kraanvogels gevouwen. Rust. Dat gaf het me. Iets van afleiding. Genoeg ruimte in mijn hoofd om een beetje na te denken, maar niet genoeg om eeuwig te blijven piekeren. Nu heb ik een stapel papieren kraanvogels om weg te geven, op te hangen, te gebruiken bij cadeauverpakkingen of om foto's van te maken. Ik heb ze als kerstballen gebruikt tijdens kerst. Ze staan op m'n vensterbank en hangen boven mijn bed. Een fijne reminder aan de waarde van ontwikkeling. Aan het belang van kleine veranderingen. Van werk dat niet meteen zichtbaar is. Fijn. 

En, nu ik het toch over fijne dingen heb kan ik meteen een oude rubriek wat leven inblazen. Een lijstje fijnste dingen van de afgelopen tijd. Favorieten, if you will. 

Omdat de kleine dingen toch nog steeds het belangrijkste zijn. En omdat ik al weken smacht naar het schrijven van een stukje en de woorden nu eindelijk uit mijn vingers vloeien en ik nog lang niet wil stoppen.

call me by your name

Net voor kerst zag ik met een vriend Call Me By Your Name in FC Hyena: een knus, klein café/filmhuis en een onwijs toffe aanwinst voor Amsterdam Noord. Over het filmhuis zal ik binnenkort nog wat uitgebreider schrijven, voor nu wil ik graag HEEL VEEL GOEDE DINGEN SCHRIJVEN OVER DE FILM. 

Call Me By Your Name is een Italiaans-Amerikaanse film, geregisseerd door Luca Guadagnino (A Bigger Splash, Io Sono l'Amore) en een verfilming van de gelijknamige roman. Het verhaal speelt zich af in Noord Italië in de jaren 80 en gaat over Elio (17), een zachtaardige, getalenteerde jongen uit een Amerikaans-Italiaans-Franse familie en Oliver, een student van de vader van Elio die de zomer in hun familiehuis doorbrengt. De komst van Oliver maakt van alles los in de nog ontdekkende en experimenterende Elio. In de loop van de zomer vinden de twee jongens elkaar en bloeit er een zonovergoten, bedwelmende, romance vol verlangen, verwarring en spanning op. 

Het is een film vol beeldschone beelden en eindeloos mooie muziek die je doet smachten naar zomer, je hart verwarmt en breekt, je alle rauwe kantjes van de liefde laat zien én voelen.

mystery of love - sufjan stevens

Onderdeel van de sountrack van Call Me By Your Name en betoverend mooi. Staat heel zeker in mijn top 10 nummers van 2017 en kan ik eindeloos luisteren op ieder moment. Duidelijk? Duidelijk. Gewoon heel goed.

*teva sneakers

Als ik rust in mijn hoofd nodig heb, maar niet zo zeer in mijn lijf, dan ga ik toch liever rennen dan kraanvogels vouwen. In december liep ik ein-de-lijk 10km en wel op bovenstaande pareltjes. Als vliegen voelde het haast, toen ik na ruim een uur zwoegen mijn straat weer in huppelde. Zeven uur 's ochtends was het. De rest van de week had ik spierpijn. 

De sneakers zijn van Teva en misschien wel de lichtste schoenen die ik ooit aan mijn voeten heb gehad. Ze lopen superfijn en - het zal wel een soort placebo effect zijn ofzo - het lijkt haast of ik tien keer sneller ren dan op mijn oude, versleten gympies.

wicked like a wildfire

'Above us the pine branches crossed each other, carving up the night sky into a puzzle of star-pricked pieces with wind whistling through them.'

Nadat ik afgelopen november uit de kliniek was ontslagen, reisde ik voor een ruime week naar Edinburgh. Ik bezocht Johanna en werd verliefd op de stad. Ik las in hoekjes van schattige koffiezaakjes, wandelde door pittoreske steegjes, slenterde langs de zee en beklom een berg. Halverwege mijn tripje kocht ik in een plotselinge opwelling een boek dat vervolgens mijn hart stal. Ik verslond het in no-time en lees nog steeds bijna iedere dag een paar pagina's opnieuw. 

Wicked Like a Wildfire is honderden pagina's poëzie. Poëzie in de vorm van een kleurige, wervelende, magische roman. Het boek, geschreven door Lana Popovic (mijn nieuwe heldin), gaat over Malina en Iris, twee zusjes met magische, bovennatuurlijke capaciteiten. Hun magie, of "gleam" staat ze toe om schoonheid te manipuleren. Zo kan Malina emoties en gevoelens interpreteren en omzetten in muziek en ziet Iris bloemen als zwierende, caleidoscopische fractalen die ze omzet in glasblaaswerk. Het magische talent is een eigenschap die alle vrouwen in de familie van Iris en Malina bezitten. Hun moeder is echter erg streng en dwingt de zusjes de magie geheim te houden. Ze mogen de gleam met niemand delen en, nog belangrijker, mogen nooit verliefd worden. Liefde maakt alles ingewikkeld.

Als de moeder van Malina en Iris op mysterieuze wijze wordt aangevallen en in een vreemde, sluimerende staat tussen leven en dood lijkt te verkeren moeten de zusjes graven naar de waarheid achter hun bovennatuurlijke gave. Ze ontdekken een vloek, de waarheid, verloren familie en moeten vechten voor hun leven. De magie die ze verbindt dreigt Iris en Malina nu voor eeuwig uit elkaar te trekken.

Wicked Like a Wildfire is wonderfully whimsical, dazzling, magical, enchanting, vibrant and full of life. Of elaborate descriptions and prose that seems to have been written by gods gracing every single page. Filled to the brim with scents and tastes and descriptions of forests and bays and ruins. It'll leave you in a dream-like state and hungry for more.

*fietsbak • wooden

Als ik íéts vervelend vind, dan is het fietsen met een tas die iedere zes seconden van m'n schouder af zakt. En ik weet niet of ik nu extreem scheve schouders heb of dat iedereen altijd met afzakkende tassen rondfietst, maar ik word er echt compleet gestoord van. Zeker wanneer ik net boodschappen heb gedaan en m'n tas, inclusief potjes jam en kikkererwten op de grond dondert en ik vervolgens scherven mag rapen en jamvlekken weg moet poetsen.

Maar. Hey. Hallo. Ik heb sinds kort een hele mooie fietsbak (mét koffiebekerhouder) voorop mijn roestige fietsje en dus hoef ik nooit meer hengsels te hijsen of scherven te rapen want ik kan mijn potjes kikkererwten nu gewoon daarin deponeren. Hoera!

En hij is nog super aesthetic ook. Leuk met bosje bloemen voor extra insta-gehalte. 

Was trouwens niet expres. Ik moest écht bloemen hebben.

Echt.

↑↑↑

de items met een * heb ik opgestuurd gekregen. wat ik schrijf is echter altijd 100% mijn mening en het is me niet gevraagd om deze producten in dit artikel te verwerken. groetjuuuus.