Wednesday, March 8

peak district, england • pt. 2



Ravenstor, England 17.02.2017

De nacht van donderdag op vrijdag is chaotisch. Hoewel ik in eerste instantie vroeg in bed kruip en probeer te slapen blijkt al gauw dat mijn lichaam het daar niet mee eens is. Ik rol linksom en rechtsom, draai me op mijn buik, mijn rug en weer terug, sla de lakens van me af om ze vervolgens weer tot mijn kin op te trekken en tover uiteindelijk mijn boek weer tevoorschijn. Een blik op mijn telefoon vertelt me dat het half drie is. Geweldig. Ik vraag me af hoe ik het voor elkaar krijg om zélfs na een nacht van maar anderhalf uur slaap én een hele dag reizen wéér niet te kunnen slapen. Met een zucht laat ik me van mijn stapelbed zakken. Ik zie dat Kristien ook nog wakker is. 'Ugh,' ik fluister. 'Fijn dit, hè?' We lachen. Ik kruip even bij Kristien onder dekens. 'Zullen we kijken of we een theezakje kunnen stelen?' Fluister ik tenslotte. Kristien giechelt. 'Ja,' ze knikt. 'Laten we dat maar doen.' Het volgende uur doorzoeken we de keuken van het hostel naar theezakjes, drinken we thee in de grote hal en praten we eindeloos over vanalles en nogwat. Ik zie de wijzer van de klok nogmaals zijn ronde maken voor ik weer in slaap val.


Ik word veel wakker en krijg het niet voor elkaar vroeg uit bed te springen. Rond een uur of elf voel ik me oké genoeg om me aan te kleden en mijn spullen voor de dag te verzamelen. Kristien en ik staan net klaar om te gaan ontbijten als één van de medewerkers van het hostel ons komt halen. De manager wil ons spreken. Het eerste dat mijn gedachten te binnen schiet is het theezakje dat Kristien en ik de avond ervoor hebben gestolen. Shit. Gespannen volgen we de jongen naar de aankomsthal waar de manager druk aan het telefoneren is. We moeten even wachten. 'I'm trying to take care of something for you, girls.' Zegt ze, haar wenkbrauwen hoog opgetrokken, haast vermanend. Kristien en ik kijken elkaar angstig aan. Wat is er nu dan weer aan de hand?

Als de manager de telefoon neerlegt wenkt ze ons. We hebben in een dormroom voor mannen geslapen - er is een foutje gemaakt. In het hostel zijn geen female dorms meer over en dus moeten we weg. De moed zakt me in de schoenen. Was het nou maar dat theezakje. Tot mijn opluchting gaat de manager verder. Ze zal proberen iets voor ons te regelen.



Tien telefoontjes later vertelt ze ons dat ze een kamer in een ander hostel heeft gevonden. De laatste nacht moeten we in Manchester overnachten. De conciërge kan ons tegen een kleine vergoeding een lift geven naar het dorpje van ons nieuwe hostel. Alles komt goed. We wachten tot zijn dienst voorbij is en pakken in de tussentijd onze tassen in. Voor we vertrekken maken we een kleine wandeling om het kasteel waar ons hostel zich in begeeft.
Het is als wandelen door een droom, een sprookje. Een dal vol kleine, poppige huisjes met lieve beeldjes en Britse tuintjes. Wapperende, witte was, linnen lakens en roze bloesems. Ik voel me even alsof ik in mijn lievelingsboek terecht ben gekomen. De lucht die we ademen voelt zo fris, zo schoon en helder en gezond, neemt me mee naar zorgeloosheid van vroeger. Vakanties in de bergen, witte sneeuwtoppen, weekenden in het bos of op de boerderij.

De autorit naar de nieuwe verblijfplaats duurt ongeveer een uurtje. Ik klets een beetje met de conciërge die erg vriendelijk blijkt. Ik word verliefd op de omgeving, hem en zijn kleine, rode autootje. We luisteren BBC radio en hij vertelt me over zijn dochter die door Hongarije reist en over zijn werk in Frankrijk. Over met sneeuw bedekte bergen en skiien in de alpen. Voor ik het weet staan we voor de deur van een oude villa en sla ik de deur van de rode Mini achter me dicht. Ik bedank de man vriendelijk en betaal voor de benzine. Met mijn rugzak over één schouder wuif ik hem na tot hij uit het zicht is verdwenen. Dan draai ik me om naar het adembenemende gebouw dat ons thuis voor de komende dagen zal worden.

ravenstor, england 17.02.2017 

Kristien en ik kijken elkaar aan en weten precies wat we denken. 'Dit is nog veel mooier dan dat kasteel.' Ik word me plots bewust van mijn openstaande mond. Ik klem mijn kaken op elkaar en neem de villa met grote ogen in me op. De verweerde muren en grote, hoge ramen doen mysterieus aan en ik waan me in een sprookje van de gebroeders Grimm. Om ons heen is niets dan groen, glooiende heuvels en donkere dennenbomen. Gras en hei bedekken de omgeving als een zacht, mosachtig tapijt, een groen laken dat de aarde omhuld. Weer kijken Kristien en ik elkaar aan. 'Everything happens for a reason.' Opluchting en een warm, borrelend gevoel vullen mijn lichaam.
Binnen worden we vriendelijk ontvangen door een jongen die zich voorstelt als Josh. Hij vertelt ons het een en ander over Ravenstor (ja, zo heet het hostel, ik ben letterlijk in de Wizarding World of Harry Potter beland) en wijst ons onze kamers. Later wijst hij ons de weg naar het dichtstbijzijnde dorpje zodat we boodschappen kunnen doen. Het is een wandeling door de heuvels van ongeveer 50 minuten.


Als Kristien en ik voor het eerst het hekje naar de heuvels openslaan en voet zetten in wat voelt als the middle of nowhere (of de achtertuin van Hogwarts) benemen de heuvels en het dal ons de adem. De zon staat al laag aan de hemel en een gouden licht vloeit als honing over het groene gras. Het melkachtige licht hult de vallei in een magische gloed en de zonnestralen lijken haast solide en tastbaar. We huppelen over de smalle paadjes tussen het hoge gras en zingen hardop terwijl we als Julie Andrews mee zwaaien en wuiven met het gras in de frisse lentebries. Het was alsof we getekend waren en zo van een schilderdoek van Monet waren afgestapt. Gevlucht uit de kunst. We fotograferen en verwonderen ons en met iedere stap voel ik me meer verlicht. De zorgen glijden van mijn schouders af.


In Tideswell doen we boodschappen en eten we chips met salt & vinegar. Het dorpje is, net als het hostel en de heuvels, sprookjesachtig. Kleine cottages omlijsten de met keitjes betegelde straten en steegjes en langs de muren prijzen bordjes met namen als 'Cherry Blossom Square', 'Vanilla Kitchen', 'Rose Bud Cottage' en 'Sunny Bank Lane'. Het klinkt allemaal als de mooiste fictie denkbaar. Roze deurtjes en lieflijke tuintjes tekenen het straatbeeld. Ik smelt. 

Eenmaal terug in Ravenstor is het donker. We koken, eten en drinken thee. 's Avonds bel ik even naar huis om te vertellen over onze avonturen. Over hoe we weg moesten en hoe gestressed we waren. Over de lieve conciërge en zijn kleine, rode autootje. Over Tideswell en Cherry Blossom Square en over sprookjes die echt zijn. 

Kristien en ik eten op onze slaapkamer koekjes. We lachen, drinken meer thee en lezen nog wat. Het is een fijne avond. Rond een uur of één doe ik mijn lampje uit en val ik zonder al te veel problemen in slaap. Eindelijk rust. Alles is goed.

18 comments:

  1. Wat ziet het er daar zo mooi en rustig uit! Balen dat er iets mis was gegaan maar fijn dat ze een oplossing hebben gezocht :-) (Mooie foto's, as always!)

    ReplyDelete
  2. Wat een fotogenieke plek, mooie foto's!! Van de andere kant ziet het er ook heel sober uit, alsof jullie er de enige zijn!

    ReplyDelete
  3. Wat een geode eerst met die hostels zeg wel fijn dat ze jullie hielpen een nieuwe te vinden. De foto's zijn weer zo gaaf geworden, dat busje is ook wel erg gaaf.

    ReplyDelete
  4. oh wat prachtig! Ik wil me teleporteren naar deze plek en de rest van mijn leven er leven, jemig was is het mooi. x I

    ReplyDelete
  5. Oh wow, in het begin denk je: whuuut we moeten weg! Maar uiteindelijk werd het alleen maar beter. Echt te gek. Je ziet op de foto's echt dat jullie zo gelukkig zijn daar <3 En ik kan het me maar al te goed voorstellen. Wat een geweldige plek :D

    ReplyDelete
  6. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  7. Wat een mooie foto's en bijzondere verhalen (jullie maken me ook wat mee zeg)! Kan er helemaal bij wegdromen, haha. Engeland is zoooo fijn! xxx

    ReplyDelete
  8. Lieve lieve Laura, zoveel prachtige en sfeervolle (en ongelofelijk inspiratie-volle) foto's kan mijn hartje niet aan. Ik weet nu al dat ik nog eens hier terug kom om inspiratie op te doen <3

    ReplyDelete
  9. <3 Engeland is prachtig, and so is this article

    ReplyDelete
  10. the aesthetics of these pictures are basically what I wish my life looked like all. the. time. my desire to go to england is (if possible) stronger than ever xx nina

    ReplyDelete
  11. Ooh Laura, wat een leuke foto's & wat een avontuur! Ik zou zo graag ook eens naar Engeland willen. Al die schattige dorpjes, en de tuin van Hogwarts ;)

    ReplyDelete
  12. Wat mooooi!! Everything happens for a reason inderdaad, wauw<3

    ReplyDelete
  13. Goh, wat veel liefde voor deze prachtige post! Ik las het terwijl ik luisterde naar: Klingande feat. Broken Back - RIVA. Vet fijn! <3 Nu wil ik ook zo graag reizen, fotograferen en in hostels slapen en zulke avonturen meemaken.

    ReplyDelete
  14. 'The hiiiiiiiiiilsss are aliiveee...' Wat. Ontzettend. Gaaf. Ik zie alles helemaal voor me hoe je het omschrijft. Die plaatsnamen al. Engeland heeft iets magisch. (En heerlijk die Harry Potter sferen, hihi)
    xxx Eva

    ReplyDelete
  15. oh lau het klinkt als een droom, zou zo graag een keer daar rondrijden met mn autootje en op de mooiste plekken gaan kamperen.
    xx Ish

    ReplyDelete
  16. Wat een mooie foto Laura. Ik wil gelijk ook een bezoekje aan Engeland brengen. Het klinkt echt alsof je zelf in een soort boek hebt rondgewandeld vol sprookjesachtige locaties. Volgensmij kun je op zo'n plek helemaal tot rust komen en een heleboel mooie tekstjes creëeren. Liefs, Desi

    ReplyDelete
  17. Oh wat vervelend dat je van Hostel moest switchen, ik kan me de onwetendheid heel goed voorstellen. Wat moet dat vervelend zijn geweest! Gelukkig is het allemaal goed gekomen :)!
    Je hebt prachtige foto's gemaakt!

    ReplyDelete
  18. Ahh Laura, hele mooie foto's weer! En wat fijn dat het hostel wel hielp meezoeken naar een oplossing! :)

    xx Alex

    ReplyDelete

Thanks!