6.30 AM, Amsterdam
Het is een ochtend zonder vogeltjes, geen zon die door de kieren van de gordijnen naar binnen sijpelt en ook geen getik van regendruppels tegen het raam of geruis van de wind. Helemaal niets. Oorverdovende stilte. Ik sla mijn armen om mijn knieën en krimp een beetje in elkaar bij het ritselende geluid van de dekens onder me. Alsof de stilte een fragiel kopje was dat ik net uit mijn handen heb laten vallen, zo voelt het. Het is donker buiten, de hemel sterloos en de straten leeg. Ik zucht en de wereld zucht mee.
•
Deze foto's zijn wel echt heel erg gaaf geworden!
ReplyDeletemooie foto's inderdaad laura!
ReplyDeleteDit was net zo'n fotografiepostje dat ik nodig had. Ik ben zo'n sukkel die een heel gebouw rondloopt en niet weet wat te fotograferen en dan uiteindelijk thuis komt met 6536 mislukte foto's. Je hebt één plek en je neemt er tientallen foto's die onwijs graaf zijn. Moet ik maar eens op oefenen dan.
ReplyDeleteOh die zin "ik zucht en de hele wereld zucht mee". Liefde. Wat een fijne post weer, die foto's; wauw! All the love, Isabel
ReplyDeleteDe foto's zijn echt knap, maar vooral de titel doet me even nadenken / stilstaan.
ReplyDeleteDeze foto's zijn echt zo knap. Ik vind het leuk hoe je met de schaduwen van het raam speelt, geeft een mooi effect.
ReplyDeleteWauw!
ReplyDeleteIk ben al een paar dagen nieuwsgierig naar deze post, maar heb nu pas de tijd om hem te lezen. En wauw.. Je hebt zoooveel talent jij! Die foto's zijn heel mooi zo met dat licht ♡. En wat houd ik van jouw schrijfstijl, kan het niet vaak genoeg zeggen.
ReplyDeleteManmanman, wat een tekst. Maar ook de foto's. Zo mooi.
ReplyDeleteerg mooi foto's!!
ReplyDeletezucht * <3
ReplyDelete