travel diary • trapani, sicily pt. 2

trapani, 24.06.'16

"Net als de avonden en middagen zijn de ochtenden in Trapani warm. Ik sla het dekentje dat nog maar half over mijn lichaam ligt gedrapeerd naar achteren en stap uit bed. Nadat ik de rolluiken van het balkon omhoog heb getrokken slaat de hitte van de dag als een golf over me heen. Ik besluit te ontbijten met ijs. Want daarom. Ik trek een luchtig kort broekje en een hemdje aan en ga zonder camera de deur uit zodat ik de stad op mijn gemakje kan verkennen. Ik wandel langs de zee en door de smalle steegjes rondom mijn appartement. De stad, het water en de huizen benemen me van mijn adem, ze slaan de lucht uit mijn longen. Ieder mooi uitzicht doet me naar zuurstof happen. Verwonderd vraag ik me af waarom niet iedereen in Trapani is. Of naar Trapani toe wil."

---

Tegen de middag spreek ik met Sylvia af om naar Torre Ligny te gaan: een strandje aan de uiterste punt van Trapani. Ik prop een boek in mijn tas en wandel het hele eind met de zon op mijn gezicht - af en toe even stoppend om de schoonheid van mijn omgeving in me op te nemen. Het grootste stuk van de wandeling heb ik gisteren ook al gelopen. Wanneer ik echter afwijk van de boulevard en de in zonlicht badende huizen langs het water achter me laat stap ik in een nieuwe, zo mogelijk nog authentiekere wereld dan die ik voorheen al met open mond heb bewonderd. De steegjes met de talloze balkonnetjes en de kleurige was, als vlaggetjes onder de ramen wapperend, lachen me tegemoet.

Bij Torre Ligny loop ik in eerste instantie de verkeerde kant uit. Ik kom op een zandstrandje terecht met cactussen en palmbomen. Een wat oudere man lacht me vriendelijk toe en nergens is een toerist te bekennen. Als ik terug de straat op wandel vind ik Sylvia's fiets en uiteindelijk - aan de andere kant van Torre Ligny - Sylvia zelf. We zwemmen, zonnen en ik lees. Sylvia laat me wat van haar muziek horen en we kletsen over boeken en reizen. Later voegen Salvatore en Pamela zich bij ons en we blijven nog uren liggen, badend in de warme zonnestralen. Ik soes wat weg terwijl ik mijn boek boven me houd en van de letters op de pagina's woorden probeer te maken als Salvatore me uit mijn mijmeringen wakker schudt. 'Laura,' roept hij en hij werpt me een flesje toe. Zonnebrand. Als ik naar mijn buik en benen kijk begrijp ik waarom. Ik smeer me goed in en besluit richting huis te wandelen. Genoeg zon voor vandaag.

Onderweg naar het appartement loop ik weer langs de zee, mijn gedachten dwalen naar de horizon en daarachter terwijl de zon duizend lichtjes op het wateroppervlak werpt. Als gouden sproetjes op het gezicht van de oceaan. Ik wordt bruut uit mijn overpeinzingen gewekt als Salvatore mijn naam roept en me, met zijn enorme, blauwe zonnebril en lichtbruine lokken uitnodigend toewuift. Hij rijdt langzaam over de boulevard, toetert en ik voel mijn wangen verkleuren als ik de straat oversteek. Ik wacht en schuifel met mijn voeten als hij zijn auto parkeert. De deur van zijn auto vraagt hij of ik zin heb in ijs. Ik stotter iets over dat ik net een ijsje heb gehaald. Paméla, Salvo’s vriendin kijkt me enigszins schaapachtig aan. We wandelen een ijszaakje in. ‘Coffee?’ stelt Salvatore voor. Ik knik. ‘Coffee would be great.’

We drinken onze koffie en houden een enigszins ongemakkelijk gesprek maar net op gang. Salvatore’s vrienden, die zich bij ons hebben gevoegd nemen me van top tot teen op en ik voel me bekeken. Italianen – niet echt m’n ding. Als we het koffiezaakje uitlopen vraagt Francisco (ja, serieus, hij heette Francisco) of ik vaak naar coffeeshops ga. Ik kijk ‘m even ongelovig aan en schud mijn hoofd als ik constateer dat hij serieus is. ‘No, not really.’ Het lukt me niet om mijn sarcasme te verbergen. ‘Dutch people actually do a lot more than hanging around the red light district and smoking weed, you know.’ Ik slik de zin in voor ik mezelf voor gek zet. ‘It’s mostly tourists,’ antwoord ik uiteindelijk schouderophalend. ‘And not that special either.’

Salvatore en Pamela brengen me naar het appartement waar ik me vlug om kleed terwijl Salvatore boodschappen doet. Rond half zes hoor ik het piepende geluid van zijn remmen voor de deur en snel ik de trap met twee treden tegelijkertijd af. Salvatore brengt me naar de vertrekplaats van de kabelbaan die me omhoog, naar Erice zal leiden.

Bij het ticketloket staan drie boze Italianen die elkaar bijna in de haren vliegen. Weer zo’n opnemende blik, van top tot teen. Ik voel de haren op mijn armen overeind staan als mijn ogen die  van de man ontmoeten. Hij geeft me een knipoog. Misselijkmakend. Ik haal mijn neus op en koop een kaartje. Als ik in mijn gondel stap en de deuren achter me dicht hoor klappen durf ik eindelijk weer adem te halen.

De weg naar boven lijkt eindeloos te duren. Ik vind het heerlijk en al neuriënd kijk ik uit over de stad en de zee terwijl ik steeds hoger, hoger, hoger boven de grond zweef. Even vraag ik me af wat er zal gebeuren als ik heel hard van de ene kant van de cabine naar de andere zou bewegen. Ik grinnik om mijn eigen kinderlijkheid en besluit veilig en stil te blijven zitten. Met Louis Armstrongs stem galmend door mijn hoofd waan ik me in de hoofdrol van een historische roman als ik boven aankom en onder de poort van Erice door wandel. De ronde keitjes voelen vreemd, maar fijn aan onder mijn voeten en de huisjes langs de weg lijken zich beschermend over me heen te buigen. Her en der hebben zich souvenirwinkeltjes in de panden gevestigd en overal wordt hetzelfde verkocht. Terra cotta koelkastmagneetjes in de vorm van zonnetjes, schildpadden en mandjes vol citroenen, sjaaltjes, potjes pesto, wijn en zakjes pistachenoten. De geur van oregano en tijm lijkt overal in het labyrint van steegjes en straten te sluimeren en terwijl ik me door de stad navigeer voel ik hoe de Siciliaanse zon, kleuren en geuren langzaam me langzaam lijken te omarmen, omsluiten en onderdompelen.

erice, 24.06.'16

"De harde en zachte klanken van Italiaans geroezemoes en gekwetter dansen door de lucht en drijven mee op de wind. Ik ben omgeven door mediterraanse warmte terwijl ik een lekkernij van pistache, amandel en rum koop in een pasticceria  en langs kastelen en kathedralen slenter. Pas als de stemmen langzaam in de verte weg lijken te sterven en de stilte haast tastbaar wordt besef ik me hoe laat het is. Ik schrik op uit mijn dromerige roes en ren door het bijna uitgestorven dorpje, verdwaal, vind de weg weer en sprint zo hard als ik kan tot ik hijgend de kabelbaan weer bereik. Ik neem een van de laatste gondels naar beneden en zit in stilzwijgen terwijl ik de reflectie van de dalende zon op het water bestudeer en me afvraag of je van zo hoog een glimp op zou kunnen vangen van de overkant van de zee."

Terug op vaste grond bel ik Salvo. Een kwartiertje later word ik opgepikt en besluiten we spontaan een beetje door de omgeving te toeren. Salvo laat me de zoutvlakte en molens zien en naderhand rijden we een stukje door de stad. ‘Wanna see the sunset?’ vraagt hij. Ik lach. ‘Ofcourse I want to see the sunset. I always want to see the sunset.’ We rijden naar de haven aan de andere kant van het schiereiland en voor we de auto parkeren koopt Salvo een paar biertjes van een local. ‘The best beer in all Sicily,’ vertelt hij me met een knipoog. ‘Let’s see if it’s better than the beer back home.’ We parkeren de auto en beklimmen een muurtje langs het water. De horizon is wat bewolkt en de zonsondergang hult  de haven en de bootjes in een blauwe, melkachtige waas. Het water en de hemel smelten samen en het uitzicht lijkt een zilveren spiegel met tientallen bootjes als dauwdruppeltjes op een blad in de vroege morgen. We drinken ons bier en kletsen wat over onzinnige dingen. Pamela oefent haar Engels en terwijl ze tegen me aan babbelt verzink ik in gedachten, mee met de zon, ondergedompeld in het rimpelloze oppervlak van de zilveren zee.

Als de wind aan wakkert en de haartjes op mijn armen overeind doet staan besluiten we pizza te halen en terug te keren naar het appartement. Ik kleed me zo vlug mogelijk om en snel terug naar de auto. We eten de pizza in Salvo’s appartement en drinken meer Siciliaans bier. Na het eten tovert Pamela een fles Mezcal tevoorschijn: een Mexicaanse sterke drank die traditioneel gedronken wordt met een mengsel van zout en chilipoeder en een sinaasappelschijfje. We drinken nog wat en ik speel gitaar en zing. Daarna vertrekken we te voet richting het centrum van de stad waar we tot ’s ochtends vroeg dansen. Het is een gekke nacht en rond vijf uur laat ik me uitgeput op mijn matras vallen. Met glimlach op mijn gezicht herbeleef ik de avond nog één keer voor ik in een diepe, droomloze slaap wegzak. 

---