travel diary • rome V & VI

Rome, 12.10.'15

'Ik word nog voor zonsopgang wakker en kom na verscheidene (tevergeefse) pogingen weer in slaap te vallen tot de conclusie dat ik maar beter op kan staan. Buiten klinken geluiden van de ontwakende stad en aan de horizon verschijnt een gouden randje van de zon die een nieuwe dag inluidt. Ik gris een warme trui uit mijn openstaande koffer en sluip zachtjes mijn kamer uit. Eenmaal buiten adem ik de frisse ochtendlucht in. De nog lege steegjes en straten zijn gevuld met een stille rust, een slaap die met de roze, oranje en paarse tinten die de hemel vullen lijkt op te stijgen. En ook mijn vermoeidheid verdwijnt met het laatste restje donker dat toevlucht zoekt aan de andere kant van de wereld.'

---

Dag V

Ik heb een beetje een pechdag, voel me niet zo lekker en raak van vanalles van streek. Gelukkig krijg ik toestemming van mijn begeleiders om mijn ochtend zelf in te vullen en alleen op pad te gaan. Ik verzamel mijn spullen en vertrek richting mijn favoriete plekje in Rome: de Schildpaddenfontein  op pizza Mattei. (Dat ik mijn dagboekje vergeet en eerst terugren naar het klooster waar ik vervolgens een donderpreek van de pater ontvang zullen we maar even overslaan. Typisch Laura - nee maar echt.)

Het vinden van de fontein blijkt lastiger dan ik in eerste instantie dacht, maar wanneer ik eindelijk aankom kan ik met een zucht constateren dat het het ronddwalen 100% waard is geweest. Boven me schijnt een zon die met haar stralen mijn gezicht verwarmt en ik besluit eventjes stil te staan en te genieten. Daarna ga ik in een koffiezaakje op de hoek van Piazza Mattei zitten, waar ik een rijstmelk cappuccino drink (voor maar één euro?!?!?) en uitgebreid mijn plattegrondje van de stad bestudeer. 

Na een vlugge blik op mijn horloge pak ik mijn spulletjes weer in en ga ik op zoek naar een bushalte. Ik vind al snel de bus die ik moet hebben en reis af naar de andere kant van de stad. Ik blijf helaas een aantal haltes te lang in de bus zitten en stap uit bij 'Stazione di San Pietro'. Sprintend begeef ik me (gekukkig moeiteloos) door het Vaticaan naar de Sint Pieter. Op het grote plein voor de kerk wacht ik lang, heeeeel lang, op mijn klasgenoten en begeleiders.

Ik besluit wat door het Vaticaan te wandelen, eet een ijsje en kijk mijn ogen uit. De omgeving is onwijs mooi, de mensen om me heen lijken allemaal vrolijk en vriendelijk en de hoeveelheid toeristen valt me mee. Voor ik terugkeer naar de Sint Pieter koop ik wat cadeautjes voor vrienden en familie en een flesje water. De zon is fijn, maar onwijs warm en ik snak naar wat verfrissing. 

Terug bij de Sint Pieter ontmoet ik mijn begeleiders en niet veel later gaan we in de rij staan. Het wachten duurt lang, maar in het gezelschap van mijn vrienden is dat niet erg. De kerk is groot, imposant, extreem en - guess what - eigenlijk gewoon saai. Er is zó veel te zien dat ik niet weet waar me op te focussen en dus dwaal ik maar een beetje rond door de enorme ruimtes van het eeuwenoude gebouw. Tot slot beklimmen we de toren.

Dat laatste is wél weer heel leuk. De klim blijkt best heftig - 537 traptreden want yolo - maar eenmaal boven is het uitzicht fenomenaal. Met uitzicht over heel Rome bedenk ik me weer hoe bijzonder deze stad en haar geschiedenis eigenlijk is. Na ongeveer een half uurtje op de toren te hebben gestaan dalen we de vijfhonderdzevenendertig traptreden weer af (rennend en gillen, want je bent maar één keer kind) om beneden aan de tocht naar huis te beginnen.

Ik klets onderweg met mijn begeleiders en terug in het centrum eten we met z'n allen een ijsje. 'Crema di Nonna' (custard-ijs met pijnboompitjes) blijkt een van de allerlekkerste ijssmaken die ik ooit heb geproefd en ik geniet met volle teugen van mijn bakje heerlijkheid. 

Terug in het klooster douche ik en kleed ik me vlug om voor we met z'n allen een hapje eten bij restaurant S. Anna. We zijn moe en vallen als uitgehongerde leeuwen aan op de pizza's die ons worden voorgeschoteld. Met volle magen en een glimlach op ons gezicht besluiten we na het eten nog even de stad in te gaan. We zitten aan de Tiber, kletsen en sluiten een dag die - voor mij - niet heel vrolijk begon fijn af.

dag VI

Rome, 13.10.'15

"Ik begin de dag wederom met een vroege wandeling. Daarna ontbijt ik met mijn klasgenoten en vertrekken we naar Villa Farnesia. Hier zien we een aantal kunstwerken en luisteren we naar een prachtig verhaal over Amor en Psyche."

Later bezoeken we twee kerken. Ik val bijna in slaap in de houten bankjes en de verhalen en feitjes die ons worden verteld gaan compleet langs me heen. De vermoeidheid lijkt me enigszins te overmeesteren, maar ik weet mezelf wat moed in te praten. We keren terug naar het klooster waar we lunchen en vervolgen 's middags onze tocht langs het Forum Boarium, nóg een kerk en kijken door 'het sleutelgat': een gaatje in een heg waardoor je de koepel van de Sint Pieter aan de andere kant van de stad kunt zien liggen. Een mooi gezicht is het.

Rome, 13.10.'15

"We stoppen bij een kapelletje en maken een (best interessante) opdracht. Ik schiet de hele middag plaatjes. Van de kerkjes, van mijn klasgenoten, van het forum en van Arjan, mijn biologiedocent. 'Stuur die maar niet naar mijn vriendin,' zegt 'ie, wanneer ik 'm giechelend een ietwat oncharmante foto laat zien. 'Dan maakt ze het meteen uit...' We moeten er allemaal om lachen."

We beklimmen de Aventijn, genieten van het uitzicht en bezichtigen wat vroeger de renbaan van circus Maximus is geweest. Daarna keren we terug naar het klooster. 's Avonds eet ik (weer) pizza met een groepje klasgenoten en drink ik koffie op Campo dei Fiori. 

---

volgende keer: pompeii + de adembenemende beklimming van de vesuvius (!!!)

p.s. ja ik weet dat ik nu heel random mijn reisverslag van onze romereis weer oppak, maar ik vond alle foto's terug en bedacht me dat ik dit helemaal niet had afgeschreven en dus doe ik dat nu maar... ofzo. bare with me and my chaotic mind pls.