LAURESQUE: hotspot • de huiskamer van rembrandt, amsterdam

Het is inmiddels alweer een poosje geleden dat Chantal en ik samen door Amsterdam slenterden. De zon scheen die dag, dat weet ik nog heel goed. We telden de huisnummers af. Nog vijftig huizen, veertig, dertig. Aan onze rechterhand lag het Rembrandtpark, bomen strekten hun takken als beschermende armen over onze hoofden, zonnestralen drongen door het bladerdak en schilderden gouden lichtvlekjes voor onze voeten. De wind deed blaadjes naar beneden dansen, de straat was groen omlijst. Ik hief mijn armen op en riep lachend uit hoe zeer ik de zon aanbad. ‘Ga nooit meer weg,’ smeekten Chantal en ik, terwijl we met onze samengeknepen ogen en besproette neusjes in de lucht de gevels van de statige stadshuizen bestudeerden. ‘Hier zou ik zo wonen,’ verzuchtte ik me. Niet lang daarna vonden we nummer 5 van de Orteliuskade en stapten we over de drempel van wat mijn nieuwe favoriete plekje in Amsterdam zou worden.

De Huiskamer van Rembrandt leek ons haast toe te lachen toen we binnen stapten. Het aroma van vanille, versgemalen koffiebonen en pas gebakken brood vulde de ruimte en door de grote ramen die haast alle muren sieren viel zacht licht naar binnen. We ploften neer tussen de vrolijkgekleurde kussentjes van de bank die tegen de achterste muur geschoven stond. Al gauw stonden er soja cappuccino’s voor onze neus en smulden we van overheerlijke zoete aardappelfrietjes.

In Amsterdam gebeurt het niet vaak dat je ergens een oase van rust aantreft. Chantal en ik waren daarom allebei erg enthousiast en vooral heel erg gelukkig dat we eindelijk ergens een beetje adem konden halen. Even uitrusten, praten zonder te hoeven schreeuwen. Genieten van de zon op onze gezichten. En dat dat dan ook nog onder het genot van goede koffie en lekker eten mocht, in een ruimte die zo huiselijk en vriendelijk aanvoelde. Zo licht en zorgeloos. Dat was precies wat we nodig hadden.

•