Monday, July 11

travel diary • trapani, sicily pt. 1



Trapani, 23.06.'16

Als ik donderdag 23 juni het vliegtuig uit stap valt er een warme deken over me heen. Het vliegtuigje is klein en op het lege terrein van het vliegveld voelt het haast alsof ik middenin een film zit. De wind waait mijn haren alle kanten op en ik grijp de leuning van het trappetje dat me naar de vaste grond leidt stevig vast. De lucht voelt wollig en zwaar en de zon schijnt me recht in mijn gezicht. In de verte doemt een berg op en ik voel me plots heel klein. Met ingehouden adem neem ik de rest van mijn omgeving in me op. De uitgestrekte vlakte die het terrein omringt is bezaaid met boompjes en struiken vol bloemen in tientallen tinten roze en rood, als een zee in de kleuren van de ondergaande zon. Ik sluit mijn ogen even en blijf zo, met mijn gezicht naar de zon, staan tot de laatste passagiers het vliegtuig hebben verlaten. Met mijn koffer achter me aan hobbel ik het kleine gebouwtje van het Trapanese vliegveld in. Niet veel later schud ik de hand van een vriendelijke taxi chauffeur die mij naar de stad gaat vervoeren.




Hij sleept mijn tas naar zijn auto en houdt vervolgens uitnodigend de achterdeur voor me open. Aangemoedigd door een knikje van zijn hoofd stap ik het voertuig binnen. Nu zou ik Laura niet zijn als ik me niet binnen de eerste tien minuten in een nieuwe omgeving compleet voor gek zou zetten - en dat bewijs ik ook in deze situatie weer. Mijn hoofd en het plafond van de auto maken kennis met een harde bons. Met een geforceerd lachje en een rood hoofd wuif ik de chauffeur weg als hij me te hulp schiet. 'Attenzione!' roept hij nog. Ja, eh, dat is nu te laat, meneer chauffeur, denk ik, terwijl ik zachtjes vloekend mijn evenwicht probeer te herstellen. Tot overmaat van ramp blijft mijn voet haken achter de deuropening en struikel ik. Met een plof (en sterretjes voor mijn ogen) zak ik tegen de deur van de andere kant van de wagen. Mijn wangen kleuren in rap tempo rood en ik werp de chauffeur, die me enigszins schuin aankijkt nog een gebroken glimlach toe. Hij knijpt zijn ogen even dicht en ik adem diep in. 'Well done, Lau,' denk ik nog, voor de chauffeur de motor start en het geronk zelfs mijn gedachten overstemt. 'De eerste Italiaan heb je al afgeschrikt.'

Trapani, 23.06.'16

Een schaapachtige glimlach lijkt na de rit niet meer van mijn gezicht te krijgen. De oranje, roze en okergele tinten van de stad, de palmbomen en cactussen en de stralende zon hebben me betoverd. Als Sylvia, de host van mijn appartement, de deur open doet om me te begroeten moet ik even mijn gedachten ordenen voor ik wat zinnigs uit kan brengen. Met mijn hoofd in de wolken stel ik me voor. We kussen. Één, twee. Uh. Oh, eh ja. Drie. 'It's three kisses in the Netherlands,' lach ik. Sylvia lacht ook en het ijs is gebroken. In enigszins krom Engels vertelt Sylvia vanalles over Trapani terwijl ze me mijn kamer wijst en me rondleidt door het appartement. 'We're going out dancing tonight,' zegt ze als we weer terug in mijn kamer belanden. 'Me, my brother and his girlfriend. You should come!' Ik moet even over het aanbod nadenken. 'Maybe,' antwoord ik tenslotte. 'I'm not sure how tired I will be by tonight.' leg ik uit. Sylvia knikt begrijpend. 'Sure, no problem.' Ze wuift even voor ze de trap af stormt. 'Let me know, I'll be downstairs.' Ik glimlach. 'Thank you!' Roep ik haar achterna. 
Voor ik de stad in ga struin ik langs wat lokale groente en fruitwinkels, koop ik een eindeloze voorraad rijpe bananen en vind ik een supermarkt om de hoek waar ik een bak sojaijs insla. Ik eet wat, kleed me om en vertrek dan richting het centrum.

Trapani, 23.06.'16

Met ogen zo groot als schoteltjes wandel ik Via Dante Alighieri op. De straat loopt langs het strand en kijkt uit op een azuurblauwe zee, rotspartijen en in de verte Favignana en Levanzo, de eilanden voor de Trapanese kust. Het uur dar volgt wandel ik niet - ik zweef op de zilte wind van de zee. Ik adem het water en het strand en de perzikkleurige huizen en ik voel zoute tranen in mijn ogen opwellen. Ik ben zo iemand die huilt als iets mooi is. Alsof de eindeloze zee mijn ogen vult en zout water langs mijn wangen doet lopen.
 

Na ongeveer een half uur vind ik een ijswinkeltje waar ik vantevoren het adres van heb opgezocht. Ze verkopen veganistisch ijs en omdat ik niet kan kiezen neem ik alle smaken die me lekker lijken: fichi, ciocciolato en nocciola (vijg, chocolade, hazelnoot). Met het bakje in mijn hand verken ik de steegjes van het centrum en wandel ik uiteindelijk tot het uiterste puntje van het eiland. Met iedere stap die ik zet lijkt het uitzicht mooier te worden. De zon glinstert op het water en er hangt een melkachtige gloed boven de huizen - een flinterdunne filter die de wereld, de mensen magisch doet lijken. Ik kijk en ik loop en ik zit en ik wens dat de tijd stil blijft staan. Ik lach naar de mensen en de mensen lachen terug.

Trapani, 23.06.'16

De zon zakt achter de zee, verandert in een oranje bol boven de horizon en kleurt het water goud en roze. Ik zucht en staar en verdrink in het uitzicht. In de suikerspinwolken en de glanzende reflectie van het licht dat overal vandaan lijkt te komen. Pas als het bijna helemaal donker is wandel ik langs de zee weer naar huis. Ik besluit niet mee te gaan met Sylvia en Salvatore. In plaats daarvan nestel ik me in bed en zak ik weg in een woelige slaap.




16 comments:

  1. G, holy mother of what so ever, wat een fantastisch mooie foto's & tekst. Ja, jeetje. Italië is zó fijn en over het algemeen zijn de mensen zó lief en leuk en gezellig en familie-ig: het is een soort thuis zonder onderdeel te zijn van een langlopende bloedlijn.

    ReplyDelete
  2. Prachtige foto's, prachtige tekst! Geweldig!

    ReplyDelete
  3. Oh wauw, je foto's en tekst zijn prachtig Laura. Ik geniet oprecht van dit artikeltje, zó fijn! <3

    ReplyDelete
  4. Ontzettend mooie foto's! Geeft me inpsiratie voor mijn travel artikelen, want deze meid stapt over een paar dagen het vliegtuig in naar Malaga! Lfs

    ReplyDelete
  5. Supermooi geschreven en wat een fijne foto's. Ik ben gek op Italië! XO

    ReplyDelete
  6. Lieve Lau, ik ben zo verschrikkelijk blij dat ik daar/hier nu ben, het is heerlijk! Ik baal dat ik morgenochtend alweer terugvlieg. Zoveel liefde en bedankjes voor jou dat ik op deze plaats ben gestruikeld :)

    ReplyDelete
  7. Wauw wauw wauw prachtige foto's weer! (:

    ReplyDelete
  8. Wat een verwennerij dit! Ik waan me meteen helemaal in Italie door jouw prachtige foto's en tekst :)

    ReplyDelete
  9. Wat een verwennerij dit! Ik waan me meteen helemaal in Italie door jouw prachtige foto's en tekst :)

    ReplyDelete
  10. Oh wauw, wat is het geweldig mooi daar. Die kleuren! Je schrijfsels erbij zijn ook zo fijn om te lezen. (Ik heb nu al zin in part 2) ♥ (maak je deze foto's eigenlijk ook met je 50mm lens of een andere?)

    ReplyDelete
  11. echt hele mooie foto's. ik vind het altijd erg fijn om jou artikelen te lezen, ik ben altijd helemaal in gedachten en je bent dan echt in het moment.

    liefs joelle

    ReplyDelete
  12. Ik zag op instagram al van die geweldige foto's voorbijkomen maar met je verhaal erbij is het compleet. Ik zeg het elke keer weer en nu nog eens: Je bent keigoed in schrijven en fotograferen! En zo knap dat je alleen daarheen bent geweest!

    ReplyDelete
  13. Wooow, zoveel foto's! Niet dat je me hoort klagen hoor,haha!

    ReplyDelete
  14. Ik ben verliefd geworden op deze foto's

    ReplyDelete
  15. wow deze foto's zijn zo mooi! Italie is ook z'on ontzettend fijn en mooi land

    ReplyDelete

Thanks!