Friday, January 15

the dark side of the moon, zegmaar, en mijn leven op z'n kop



Toen ik bijna twee jaar geleden deze blog begon had ik nóóit gedacht dat ik dit stukje zou schrijven. Dat ik mijn verhaal met de wereld zou delen. Helemaal eerlijk zou durven zijn. Ik geloof eigenlijk nogsteeds niet helemaal dat ik het doe. Toch vind ik wel dat ik het moet doen - maar niet zonder disclaimer: Dit is een eenmalig iets. Mijn blog is mijn stukje positiviteit. Een verzameling fijne, mooie en leuke dingen. En dat wil ik ook zo houden.

Het leven is echter niet altijd fijn. Of mooi. Of leuk (helaas - was het maar zo'n feest). En dat is geen ramp: zonder de diepe dalen zou het uitzicht vanaf de top van de berg immers lang niet zo spectaculair zijn (wow, Laura, sinds wanneer gebruik jij van die cheesy metaforen?) (ja idk) (sorry). De afgelopen vijf jaar van mijn leven zijn iets meer down dan up geweest. Een beetje heel veel meer, zegmaar. En daar heb ik eigenlijk nooit echt iets over geschreven. Omdat ik het fijn vond om 'normaal' te zijn. Om te ervaren hoe het is om gezien te worden als Laura. Gewoon Laura. En niet 'dat meisje met de depressie' of 'die rare' of whatever (pls, wees niet bang, ik ben niet écht raar hoor) (of nouja, wel raar, maar op een positieve manier) (hoop ik dan).

Een aantal weken geleden heb ik echter besloten mijn leven radicaal ondersteboven te tillen (mijn vrienden noemen me ook wel Lauradicaal #yo) en daar wil ik dolgraag meer over vertellen, maar dat gaat niet helemaal zonder wat achtergrondinformatie. En dus grijp ik dit moment om een beetje uit te breiden over... Nouja, over mij. Over het stukje van mijn leven waar ik nog niet zo veel over heb verteld, het stukje waar jullie nog niet zoveel van hebben gezien. The dark side of the moon, zegmaar.

En ondanks dat ik het doodeng vind en heel bang ben dat het helemaal verkeerd valt, of dat jullie straks allemaal denken dat ik alleen maar heel veel aandacht wil (wil ik niet) (wie houdt er nu weer van aandacht?) (dan letten mensen op je enzo) (ew) (eng), ben ik toch wel heel blij dat het nu straks voorbij is. Dat ik het heb verteld en dat ik geen (grote) geheimen meer hoef te bewaren.

Goed. Nogmaals: dit is éénmalig, hierna val ik jullie niet meer lastig met emotioneel gebrabbel over veel te persoonlijk gedoe.

Daar gaat 'ie dan:




Ik kan me nog heel goed herinneren hoe mijn moeder me als klein meisje met enorm veel tegenzin naar school bracht. Dan wandelden we rondjes om het schoolgebouw, terwijl tranen mijn grote, angstige ogen vulden en over mijn wangen biggelden. Soms duurde het uren voor ik eindelijk het klaslokaal in durfde. 's Avonds lag ik tot diep in de nacht wakker, met een brein dat overuren draaide. Een oneindige gedachtenstroom die mijn hoofdje teisterde. 

Ik las vaak en veel - soms een heel boek per nacht. Ondanks dat ik er niet veel beter van sliep boden de verhalen afleiding en werd mijn hoofd er wat stiller van. De korte nachten bevorderden mijn moeite met naar school gaan echter niet - dat bleef een dagelijkse strijd. Waarom ik zo veel moeite had met school weet ik niet precies. 

Wat ik wel weet is dat ik altijd een beetje anders ben geweest. Anders dan mijn leeftijds- en klasgenootjes en anders dan mijn vriendjes en vriendinnetjes, dat was best lastig. Ik kon maar moeilijk een eigen plekje vinden, viel altijd een beetje buiten de boot en voelde me niet helemaal op mijn gemak. Ik werd zo nu en dan gepest en dat maakte me onwijs onzeker. Dat speelde wellicht een rol in mijn aversie tegen school. 

Eigenlijk is het best jammer dat het allemaal zo stroef verliep. Ik was een ongelofelijk leergierig kind - ik weet nog heel goed dat ik tegen het eind van groep vijf alle rekenboeken had doorgewerkt. Ook die van groep zes, zeven en acht. Het ging me gemakkelijk af en ik wilde niets liever dan meer informatie in me opnemen. Halverwege groep zeven leerde ik algebra en sterrenkunde ter vervanging van de normale lesstof en daar had ik oprecht heel erg veel plezier in. Het pesten ging echter nog steeds door. Ik veranderde van school, maar ook daar kwam geen einde aan mijn ongelukkige situatie. 

Door de jaren heen ben ik mijn eigen identiteit een beetje kwijt geraakt. Ik was onzeker en wilde niets liever dan leuk gevonden worden. Erbij horen. Plezier hebben. Dat resulteerde echter in eindeloos overanalyseren, nadenken en toneel spelen. Ik durfde haast geen adem meer te halen, zó bang was ik om iets stoms te doen. Ik overdacht iedere stap die ik zette, ieder woord dat uit mijn mond kwam, durfde mijn hand niet op te steken in de klas en verloor zo mijn eigen mening - mijn eigen ik. 

Mijn negatieve zelfbeeld en gebrek aan zelfvertrouwen vielen niet zo goed bij mijn leeftijdsgenoten. Ik probeerde te hard en te veel en vond nog steeds geen plekje op school. Mijn perfectionisme deed me het plezier in leren stukje bij beetje verliezen en tegen de tijd dat ik naar de middelbare school zou gaan werd mijn leven overheerst door faalangst. Toch hoopte ik op een nieuwe start in de brugklas. 

En die kwam er! Mijn eerste jaar op het gymnasium verliep best oké. De eerste paar maanden in ieder geval. Ik vond gelijkgestemde mensen en voelde me voor het eerst in mijn leven een beetje op mijn plek. De lessen waren interessant en ik maakte een aantal vrienden. Halverwege het jaar liep ik echter weer tegen mijn onzekerheid aan. Ik voelde me alleen en was bang opnieuw buiten de groep te vallen. En dat resulteerde natuurlijk in angstvallige pogingen tot leuk gevonden worden. Stukje bij beetje raakte ik vervreemd van de mensen die ik voor het eerst in mijn leven 'vrienden' had mogen noemen. Dat viel zwaar, heel zwaar. 

Het is rond deze periode dat ik voor het eerst in aanraking kwam met diëten. Ik was altijd al wel wat ontevreden en onzeker geweest over mijn uiterlijk en lichaam, maar was nog niet eerder op het idee gekomen om écht af te vallen. Of daar een poging toe te wagen. Extreem als ik ben stortte ik me vervolgens op mijn voedingspatroon en besloot ik al gauw zo min mogelijk te eten en zo veel mogelijk te bewegen. Ik ontwikkelde een eetstoornis. 

Tegen het eind van mijn eerste jaar op de middelbare school escaleerde de situatie. Ik was zó gefixeerd op afvallen dat er in mijn hoofd geen ruimte meer overbleef voor andere dingen. Eeuwig gepieker nam ál mijn tijd en energie in beslag en dat resulteerde in een groeiende afstand tussen mij en mijn vrienden. Ik was afwezig en ongelukkig en waarschijnlijk alles behalve leuk gezelschap. Gevangen in mijn eigen hoofd voelde het alsof iedereen me had laten vallen. En dat gaf me alleen maar meer bevestiging dat ik niet goed genoeg was.

Mijn gewicht daalde in een rap tempo, maar in mijn ogen veranderde er helemaal niets. Ik was geobsedeerd door afvallen, niet-eten en bewegen en leefde in mijn eigen wereld. Tot mijn moeder ingreep en me mee nam naar de dokter. Niet veel later werd ik na een controle met spoed opgenomen in het ziekenhuis, waar ik vervolgens vijf weken heb doorgebracht.

De maanden en jaren die daarop volgden zijn in een waas verstreken. Iedere dag was een gevecht. Ik worstelde met mijn anorexia, maar ook met depressies, paniekaanvallen, angst en een slaapstoornis. Het was geen fijne tijd. Absoluut niet. Ik heb ongelofelijk veel over mezelf geleerd, dat wel, maar ook een heleboel leuke dingen gemist. Ik woonde in een kliniek en vocht met mezelf, ik stond stil terwijl de wereld en tijd voor iedereen om me heen gewoon doorging. 

Sinds ongeveer twee jaar gaat het iets beter. Ik stopte met therapie en stond voor het eerst weer op eigen benen. Ik vond stukje bij beetje mezelf terug. Ik ging weer naar school en leerde onwijs lieve vrienden kennen. Zonder hen had ik nooit kunnen bereiken wat ik nu al bereikt heb. Ik leerde dat ik oké ben en dat er een heleboel mensen zijn die mij leuk vinden. Mij. Ik. Om wie ik écht ben. En toch twijfel ik daar nu nog steeds heel vaak aan. Al gaat het wel iedere dag weer een stukje beter. Stapje voor stapje, zegmaar. 

Maar - even een stukje terug. Het terug gaan naar school verliep namelijk niet helemaal vlekkeloos. Zevenjarige Laura die rondjes liep om haar schoolgebouw kwam weer helemaal in me naar boven. Ik fietste iedere ochtend huilend naar school en kwam uitgeput thuis. Ik háátte het naar school gaan, ondanks dat ik niet perse moeite had met de lesstof. De druk en stress die gepaard gingen met het altijd maar moeten presteren zogen me helemaal leeg. Ik was uitgeput, deed 's nachts geen oog dicht en functioneerde steeds minder. Samen met school heb ik álles geprobeerd om het systeem een beetje om te buigen - om het iets draaglijker voor me te maken. Zo kreeg ik thuis les via een stichting voor langdurig zieke jongeren en heb ik een poosje online lessen gevolgd. Uiteindelijk lag ook hier helaas geen oplossing. Ik takelde af tot ik alleen nog maar thuis kon zitten, huilen en slapen. Een burn-out, hoera!

Na heel lang nadenken, wikken en wegen heb ik besloten te stoppen met school. Via een omweg, dat wel. Zomaar stoppen met school kan namelijk eigenlijk helemaal niet. In overleg met het schoolbestuur en allerlei andere enge autoritaire figuren werd echter heel duidelijk dat school me geen goed deed. Daarnaast was het leren geen probleem voor me (niet dat ik er energie voor had, maar als ik wél tijd besteedde aan schoolwerk resulteerde dat over het algemeen in voldoendes) en twijfelde niemand (behalve ik zelf) er aan dat ik uiteindelijk heus een examen zal behalen. Op de een of andere manier. 

Goed, en zo geschiedde. Er werd vanalles geregeld en ondertussen vond ik een nieuwe opleiding. Ja, echt waar. Vanaf half januari ben ik studente aan de schrijversacademie. Dat is waar dit eindeloos lange verhaal eigenlijk allemaal om draait: ik heb een hele lange weg achter de rug. En ook nog best een lange te gaan (ik heb inmiddels weer wekelijks gesprekken bij een hele lieve psycholoog en ben heel erg hard aan mezelf aan het werken!), maar ik heb eindelijk iets gevonden waar ik écht gelukkig van word.

Dat is eigenlijk allemaal begonnen toen ik met één muisklik deze blog leven inblies. Vanaf dat moment heb ik ongelofelijk veel over mezelf geleerd - en in dat proces hebben jullie allemaal ook een rol gespeeld. Zonder jullie lieve en aanmoedigende woorden, mailtjes en reacties was ik nu niet in staat geweest om een nieuwe en onbekende weg in te slaan. Ik ga studeren aan de schrijversacademie. Heel erg veel leren over wat ik het allerliefste doe. Me verder ontwikkelen. En vooral heel erg veel schrijven.

Én heel veel fotograferen. Nieuwe mensen ontmoeten. Creëren. Eindelijk een beetje leven.



Dankjewel. Ja jij. Je bent mooi en lief en leuk en geliefd. Je doet er toe. Je maakt een verschil. Misschien zie je het zelf niet - ik ken dat gevoel. Maar het is wel zo. Mocht je ergens mee zitten, niet gelukkig zijn, iets van het hart moeten of wil je gewoon heel erg graag met iemand praten - mail me! DM me! Stuur me een privéberichtje op instagram! Stuur me een brief - whatever. I've been there en ik wil je helpen! Netzoals jullie mij hebben geholpen. Gewoon, door er te zijn.

Goed - serieus verhaal over. Klaar. Uit. Af. Nu heb ik het er niet meer over.

Nogmaals, dankjewel. Deze keer voor het lezen. Begrijpen.

Voor alles. 

92 comments:

  1. Wat heftig! Ik had dit helemaal niet verwacht en vind het knap dat je stappen durfde te nemen en je je nu zoveel beter voelt. Ook stoer dat je dit durft te delen!
    Veel liefs

    ReplyDelete
  2. Ik ben zo ontzettend blij voor je dat je nu, na zo´n moeilijke tijd, het gevoel hebt dat je begint te leven! Dat je ertoe doet. Dat je kwaliteiten en talenten hebt. En dat het oké is om gewoon jezelf te zijn. Want dat is ook zo! Echt onwijs knap dat je dit zo open op durft te schrijven, kan me voorstellen dat dat echt een hele stap is. Ik ben trots op je Laura! Niet per se alleen om al deze stappen die je nu maakt, maar gewoon om wie je bent! (al heb ik je nog maar een paar keer ontmoet, maar oké :) ) <3

    ReplyDelete
  3. Weetje jij bent echt heerlijk, oprecht en ik durf te zeggen; zelfs eerlijk.
    Ik ben blij dat ik jouw blog ben tegengekomen. Je teksten boeien van het begin tot het eind.
    Normaal zo heerlijk dromerig en poëtisch hoe je schrijft. En dan ook nog de fotografie, je verhaal raakt me. Een knappe meid met zoveel talenten, die zichzelf een oneindig hoge druk oplegd. Zonde! Ga zo door en weet, je bent en fijn mens en dat je bijzonder en uniek bent is jouw gave!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ik moet heel eerlijk zeggen dat je comment me heel erg raakte. Ik weet niet precies waarom - misschien omdat het voelt alsof je me écht een beetje begrijpt, door mijn bubbel heen prikt. Zoiets.

      Dankjewel voor je lieve woorden. Nee maar echt - dankje! Ik had nóóit gedacht dat ik zó'n positieve respons zou krijgen op dit stuk en ik ben er nog steeds van ondersteboven.

      Delete
  4. Wat een ontzettend heftig verhaal. Ik wist dit niet van je. Wat moet het zwaar voor je zijn geweest, maar wat knap van je dat je je er doorheen hebt weten te slaan. Ik heb ook wel eens van deze gedachtes, dan kan ik uren op Tumblr doorbrengen om te zien hoe perfect andere mensen zijn en hoe niet perfect en verschrikkelijk ik zelf ben. Ik merk wel dat hoe ouder ik word, hoe ik de puberteit eigenlijk stukje bij beetje verlaat, ik steeds tevredener met mezelf word. Iedereen is anders, maar iedereen is daarbij wel gelijk. Iedereen heeft z'n eigen talenten. Mooie post Laura!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dit zouden mijn woorden kunnen zijn Emma. Om deze reden ben ik zelfs op de zeker punt gestopt met op Tumblr kijken. Ik werd er gewoon depressief van. Tumblr heeft daar inmiddels wel een interessante policy voor opgesteld trouwens, wat ik heel goed vind!

      Delete
    2. Dankjewel voor je onwijs lieve reactie. En wat tumblr betreft: dat is natuurlijk ook maar een deel van de realiteit. Ik ben zelf inmiddels misschien een beeltje een voorbeeld van zoiets, maar je ziet natuurlijk alleen wat iemand deelt. En dat zijn meestal alleen maar de leuke momenten en de mooie foto's. Houd dat in je achterhoofd hè. Jullie zijn stuk voor stuk mooi en unieke mensen. Anders, maar daarbij wel gelijk (hele mooie verwoording Emma!) <3

      Delete
  5. Oh, jeetje, wat heftig... Ik ben sprakeloos... Wat ik kan zeggen is dat ik trots op je ben dat het al beter gaat!

    ReplyDelete
  6. Wow, wat een heftig verhaal, dat je dat allemaal hebt meegemaakt is niet niks! Fijn dat het nu beter gaat en dat je iets doet wat je leuk vindt en onthoudt, je bent echt heel mooi, vanbuiten en vanbinnen, anders had je niet zo'n mooi stukje kunnen schrijven en zo'n leuke blog kunnen hebben!

    ReplyDelete
  7. Wauw, wat heb je deze blogpost mooi verwoord! Heel knap dat je je zo kwetsbaar opstelt, en heel fijn dat er nu meer rust is voor je en je kan storten op een nieuwe uitdaging :)

    ReplyDelete
  8. Wat een verhaal, zeg! Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Wel weet ik dat ik heel veel respect voor je hebt, Laura. You can do this!

    ReplyDelete
  9. Wat heftig Laura, maar wat ontzettend moedig om te met ons te delen! Geweldig dat je nu je hart volgt, je eigen weg inslaat om naar de schrijversacademie te gaan. Daar mag je echt trots op zijn! Ik heb respect voor je en geniet elke dag van je fantastische blog!! Liefs Hester

    ReplyDelete
  10. Jeetje Laura, wat een heftig verhaal zeg, maar zó enorm knap dat je er uiteindelijk zo uitgebreid op ingaat. (En het zo goed kan uitleggen.) Ik hoop heel erg voor je dat je nieuwe opleiding je goed doet, want wat klinkt dat leuk zeg! (Is je op het lijf geschreven.) Heel veel succes met alles! <3

    ReplyDelete
  11. Allereerst: wát een verhaal! Ontzettend dapper dat je dit met ons deelt. <3 Ik kan me voorstellen dat deze jaren van je leven down waren en dat je ze soms het allerliefst zou willen vergeten. Maar wat goed dat je ondanks alles toch zo hard aan jezelf werkt en dat je - vaak - ook gewoon jezelf kunt zijn. Ik word persoonlijk heel erg door je geïnspireerd, door je creativiteit, door je prachtige quotes en gedichten die je onder je foto's plaatst en door je schrijfstijl. Het is dan ook niet zo'n verrassing dat je met dat laatste iets meer wilt gaan doen. Heel veel succes en plezier met je nieuwe opleiding. Ik hoop dat je hier op je plek bent en dat je ervan geniet! En in de tussentijd blijf ik natuurlijk gewoon je blog en Instagram volgen, want daar heb je zéker al iets opgezet wat van jezelf is en waar je (volgens mij) heel erg jezelf bent/kunt zijn. Liefs!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dankjewel lieve Marjolijn, ik ben echt een beetje speechless van alles, maar ik ben zó dankbaar voor alle lieve reacties. Die van jou. Je bemoedigende en lieve woorden. Echt, bedankt!

      Delete
  12. Wat een heftig verhaal, jeetje! Heel knap van je dat je er zo open over schrijft. En heel erg fijn om te lezen dat je nu iets hebt gevonden waar je echt blij van wordt. Ga zo door, het komt goed!!!! <3

    ReplyDelete
  13. heel fijn en mooi stukje lau, je bent een van de mooiste, liefste en oprechtste mensen die ik het afgelopen jaar heb ontmoet en heb leren kennen en ik waardeer je.
    Het is zo fijn om te lezen dat je weer blij bent en dat je eindelijk gelukkig bent na zo een nare periode, heel veel knuffels voor jou en heel veel succes met alles.
    kusjes Ish

    ReplyDelete
  14. Wat heftig om te lezen Laura, maar wat mooi dat je er zo over kunt schrijven. Ik heb zelf ook jaren anorexia gehad en weet hoe pijnlijk het is. Ik vind het zo fijn om te lezen dat je nu goed in je vel zit, dat verdien je. <3

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dankjewel lieve Roos - ik ben zo blij dat het met jou inmiddels ook beter gaat! You rock <3

      Delete
  15. Wat geweldig mooi en aangrijpend om te lezen! Je hebt er echt goed aan gedaan om dit te plaatsen, maar ik begrijp ook dat het moeilijk was. Heel veel liefde voor jou!

    ReplyDelete
  16. Wat geweldig mooi en aangrijpend om te lezen! Je hebt er echt goed aan gedaan om dit te plaatsen, maar ik begrijp ook dat het moeilijk was. Heel veel liefde voor jou!

    ReplyDelete
  17. Wauw wauw wauw. Je hoeft je echt totáál niet te verontschuldigen dat je dit schrijft, ik vind het prachtig, ontroerend, hartbrekend, hoopvol, ontzettend dapper en alles in één. Ik had echt totaal niét door dit dit "achter" de Laura zat die ik kende van het internet. Om eerlijk te zijn, had ik juist het idee dat alles in jouw leven mooi en leuk was. Omdat je zo ontzettend getalenteerd bent in zo veel verschillende dingen, en volgens mij nu prachtige vriendinnen hebt. Ik vind het verschrikkelijk voor je dat je het zo zwaar hebt gehad, ik kan het me niet eens voorstellen, maar ik hoop dat je er vooral veel van hebt geleerd. Dat je het op een positieve manier met je mee kan dragen door de rest van je leven. En ik vind het zó zó tof om te lezen dat je nu een opleiding hebt gevonden waar je hart ligt, en dat je er voor gaat! Ik lees heel graag hoe het daarmee verder gaat en wat dat je weer gaat brengen. Maar dankjewel voor dit te schrijven, ik vind het prachtig als mensen zich zo open durven te stellen. En ik weet zeker dat er ook heel veel mensen zijn die dit lezen en zich herkennen. <3 <3

    ReplyDelete
  18. het is grappig hoe jouw verhaal zo veel op die van mij lijkt. bijna eng. Ik hoop dat dit nieuwe 'avontuur' een tof ding wordt - goed uitpakt, mooi wordt met meer pieken dan dalen ;-)

    ReplyDelete
  19. Bah, ik loop zowaar te janken. Met trillende vingers probeer ik nog wat te typen, maar ik ga het niet te lang maken. Dit kwam.. onverwacht. Eerlijk, ik had geen flauw idee dat dit achter die getalenteerde, lieve Laura had kunnen zitten. Wát heb jij het zwaar gehad zeg! Ontzettend knap dat je je verhaal hebt durven delen, daar is heel wat moed voor nodig. Weet je, ik wil je een dikke knuffel geven<3 Ik trek me dit echt ontzettend aan zeg, je zult wel denken, wat een aansteller is die Emma. Maar ik voel zo met je mee, waarschijnlijk omdat ik me er gedeeltelijk - gelukkig niet helemaal - in herken. En omdat we heel veel overeenkomsten hebben. Heel erg veel hartjes voor jou.<3

    ReplyDelete
    Replies
    1. Oh lieve Emma, dankjewel! En natúúrlijk vind ik je geen aansteller. Of wat dan ook. Je reactie raakt me heel erg, ik vind het bijzonder en bizar dat ik omringd word door zoveel lieve mensen. Dat je zo veel emotie kunt delen met mensen die je nooit hebt ontmoet.

      Ik vind het rot om te horen dat je je in mijn verhaal herkend. Zoiets zou ik nooit van mijn leven iemand toewensen (en dat klinkt misschien een beetje dramatisch - maar het was en is gewoon niet leuk). Hopelijk is het een fijn idee dat je niet alleen bent en dat ik (en zoveel anderen) er altijd voor je kunnen en zullen zijn :)

      Nogmaals duizend maal dank. Je bent lief <3

      Delete
  20. Heel heftig! Ik ben blij dat het beter met je gaat :)

    ReplyDelete
  21. Lieve lau, allereerst vind ik het heel knap dat je het zo open hebt durven vertellen op je blog. Onwijs naar wat je hebt meegemaakt allemaal - ik had dit ook nooit verwacht achter zo'n leuk en getalenteerd meisje. Ik herken me een beetje in je verhaal, en vooral het gevoel hebben dat je altijd een beetje anders bent dan de rest. Fijn om te lezen dat het stapje voor stapje beter met je gaat. En dat je naar de schrijversacademie gaat, wauw, dat vind ik helemaal bij jou passen met dat schrijftalent van je. Veel succes met je nieuwe opleiding en een dikke knuffel! <3

    ReplyDelete
  22. Ah lieve Lau, ik zou je nu echt een mega dikke knuffel willen geven. ♥︎ Wat ontzettend dapper dat je dit online hebt gezet, daar alleen al mag je mega trots op zijn! Hoewel ik sommige dingen al wist, blijft dit heftig om te lezen. Ik vind het ZO ontzettend stoer dat je deze stap hebt gezet, en ik hoop echt dat je je nu eindelijk op je plek gaat voelen. Lekker de tijd nemen om te doen wat je leuk vind, hopelijk heb je dan een stuk minder zorgen aan je hoofd. Ik weet zeker dat je het in je hebt want je bent ontzettend creatief en getalenteerd (niet zo'n beetje ook), dus als je het mij vraagt gaat dat gaat heulemaal goed komen. Je verdient het zo! Heeel veel liefde, ik kijk uit naar ons kopje koffie (ik heb na januari even geen deadlines meer dus dan heb ik éindelijk tijd, YES) ♥︎♥︎♥︎

    ReplyDelete
  23. Jemig Laura, wat ontzettend heftig allemaal! Ik herken mij, buitenom het hebben van anorexia, heel goed in jou. Ik las zojuist gewoon bijna mijn eigen zelfbeeld! Ik vind het ontzettend sterk en dapper van je dat je dit verhaal met ons hebt gedeeld, want zoals je op het begin schreef: het leven is echter niet altijd fijn. Wel heel goed om te lezen dat je nu aan de schrijversacademie gaat studeren, iets waar je je wel helemaal goed bij voelt. Jij komt er wel! X

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dankjewel lieve Fleur. Enneh, jij ook hè. Jij komt er ook! X

      Delete
  24. Wauw, wat en verhaal! Super knap dat je er nu zo open over durft te zijn, echt respect laura! Precies zoals je zei: het is niet alleen maar zonneschijn. Prachtig van je dat je er zo mee om gaat, gewoon totaal niet aandachtstrekkerij hoor! Echt niet bang voor zijn :) Veel sterkte en geluk lieve lau, je verdiend het!

    ReplyDelete
  25. Wauw, wat en verhaal! Super knap dat je er nu zo open over durft te zijn, echt respect laura! Precies zoals je zei: het is niet alleen maar zonneschijn. Prachtig van je dat je er zo mee om gaat, gewoon totaal niet aandachtstrekkerij hoor! Echt niet bang voor zijn :) Veel sterkte en geluk lieve lau, je verdiend het!

    ReplyDelete
  26. Ik ken je blog nog niet zo heel lang maar wil toch graag reageren. Wat een ongelooflijk heftig verhaal en wat dapper dat je dit hebt gedeeld. Wat fijn dat je nu jezelf leert kennen en aan jezelf werkt. Ik hoop dat je je helemaal op je plek voelt op de schrijversacademie en met veel plezier blijft bloggen. Het is helemaal niet erg om dit soort verhalen te delen als je dat wilt, het is toch immers jouw blog!

    ReplyDelete
  27. Knap dat je dit zo deelt en ik ben blij dat het de goede kant opgaat nu. Veel dingen zijn redelijk herkenbaar voor mij. Ik heb op dit moment ook een burn-out met alle bijbehorende nare klachten en paniekaanvallen. Veel sterkte! Je komt er alleen maar sterker uit :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Wat onwijs heftig! Ik hoop dat je zelf ook kunt geloven dat je er sterker uit komt. Het duurt lang en kost heel veel energie, maar you'll get there! Dankjewel voor je lieve woorden! X

      Delete
  28. Lieve Laura, ik wil graag even zeggen (ook al kan ik dat niet ik zulke mooie woorden als die ik net heb gelezen -ja, hier zit een complimentje in verstopt -, maar ik doe toch maar een poging) hoe ontzettend knap ik het vind dat je dit allemaal hebt opgeschreven en hebt gepost, het is namelijk nogal wat! Eigenlijk wat alle ander reactie ook zeggen, maar ja. Ik hoop dat je je helemaal thuis zult voelen op de schrijversacedemie, en vooral heel veel Plezier hé! En ohja, *virtuale knuffel*

    ReplyDelete
  29. Wow, die had ik echt niet aan zien komen. Wat heftig! Maar wat goed dat je er zo over hebt geschreven. Als ik het dan toch over schrijven heb, wil ik je meteen alle plezier van de wereld wensen op je nieuwe opleiding! Maar dat komt vast wel goed, want het klinkt geweldig!

    Heel veel liefs :)

    ReplyDelete
  30. Hi lieve Laura, je hebt me ooit wel eens verteld wat er een beetje speelde, maar het fijne wist ik er niet van. Wat heftig joh. Ik ben blij dat je eindelijk een beetje op je plek zit, wat dat betreft ben je er eigenlijk nog vroeg bij - dat gevoel heb ik nu pas een beetje ;-). Ik wilde graag nog even toevoegen dat ik je destijds, tijdens die meeting (dat is alweer 1,5 jaar geleden!) juist hartstikke leuk vond overkomen. Je was piepjong vergeleken de rest, maar je deed niet onder voor de rest. Ik vond je verre van onzeker overkomen. Ik bewonder juist je creativiteit, in fotografie, schilderkunst en schrijven - jij komt vast nog heel ver! Heel veel succes op je nieuwe opleiding!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dankjewel voor je lieve reactie Marlous! Ik kan me die dag nog zó goed herinneren (en trust me: ik was ongelooooofelijk zenuwachtig, haha - maar ik heb het onwijs naar mijn zin gehad). Misschien tijd om weer eens over te doen? ;)

      Nogmaals, dankjewel! Je woorden betekenen heel veel voor me. Liefs!

      Delete
  31. Wat heb jij dit prachtig geschreven. Het is heel heftig inderdaad. Je bent een sterke vrouw Laura! Liefs

    ReplyDelete
  32. Ik heb met tranen in mijn ogen zitten lezen. Wat een heftig verhaal en wat heb je al veel meegemaakt. Wat fijn dat je nu kan gaan doen waar je hart ligt en dat je niet meer gedwongen wordt om naar school te gaan als je dat zo zwaar vind.
    Je kwetsbaarheid is zo dapper en zo mooi! En die onzekerheid en het pesten... Ik had het eigenlijk niet zo achter jou gezocht, want ik vind je juist zo'n prachtig meisje en zo puur, zo echt... Dapper dat je dit hebt durven delen en ik wens je héél veel liefde en geluk!

    Oké en nu wil ik je knuffelen.

    ReplyDelete
  33. wow ik vind het echt super moedig dat je dit aan de rest van de wereld vertelt zoiets zou ik volgens mij niet kunnen moest ik zoiets meemaken...respect...

    ReplyDelete
  34. Lieve Laura, je kent mij niet, maar ik volg je blog al een tijdje. Je schrijft en fotografeert echt prachtig en je bent ook nog eens een hele mooie, slimme meid. Ik ken je via via, en wist daardoor een klein beetje van je situatie af. Dit is juist waarom ik je blog lees, omdat ik zag dat jij ondanks alles zoveel positiviteit postte. Ik heb het zelf ook niet altijd makkelijk gehad, maar uit jouw blog heb ik juist heel veel kracht, motivatie en inspiratie gehaald. Ik wil je hiervoor bedanken. Ga zo door, jij komt er wel lieve Laura! Geloof in jezelf. Heel veel liefs xx

    ReplyDelete
  35. Wauw, heftig verhaal! Wees ontzettend trots op jezelf dat je je al weer zo veel beter en sterker voelt, en wees trots op de prachtige jij die je bent! Op de schrijversacademie pas je vast super, ik ben in elk geval fan van je schrijfstijl. Keep it going, ik wens je al het geluk van de wereld!

    Liefs Amber

    ReplyDelete
  36. Prachtige woorden, maar wat een heftig verhaal! Ik heb er tranen in m'n ogen van. Ook knap dat je dit deelt. Ik wens je heel veel liefde en geluk! En succes en veel plezier mer studeren! Liefs

    ReplyDelete
  37. Wow, ik ben er echt even stil van! Wat een verhaal. Ik vind het echt knap dat je dit durft te delen, en ik wens je echt al het beste toe voor de toekomst. Je gaat het vast heel goed doen op de schrijversacademie en natuurlijk door met je gave fotografie! Liefs, Hillene

    ReplyDelete
  38. Wat mooi dat je je zo kwetsbaar durf op te stellen, ik denk dat veel mensen er steun aan hebben dat zij niet de enige zijn die moeilijke tijden doormaken. Ik ben er echt even stil van en de dingen die ik daarjuist nog als 'problemen' beschouwde stellen niet veel voor in vergelijking met dit verhaal. Ik wens je nog veel succes op de schrijversacademie en ik hoop dat je nog veel inspirerende, andere 'rare' mensen mag ontmoeten! Ps misschien kom ik je wel eens tegen :) veel liefs

    ReplyDelete
  39. Lieve Laura <3 wat fantastisch dat je hebt besloten je verhaal toch te delen, en ik geloof dat er alleen maar goeds van komt. Heel heel heel veel succes op de schrijversacademie en ik weet zeker dat er voor jou nu alleen mooie dingen komen. Liefs

    ReplyDelete
  40. Je bent een prachtmens lieve Laura. Meer woorden heb ik er niet voor.

    ReplyDelete
  41. Wauw Lau, zo zie je maar dat je altijd zoveel niet weet over een persoon. En ik herken een hele hoop ook énorm! En het is eigenlijk stom om ons daar voor te schamen! Ik heb enorm veel respect voor je, dat je dit hebt gedeeld!

    ReplyDelete
  42. Lieve Laura,

    Misschien gaat dit een beetje stom klinken, want je kent me helemaal niet. Maar ik volg je nu een tijdje, en ik had al een beetje door dat het niet zo lekker ging. (Ik was ook degene die 'you okay Laura?' vroeg toen op Twitter.) Ik herkende wat losse dingen die je schreef, oa over niet kunnen slapen… Heb zelf veel depressies gehad, en een burn-out. Ook op jonge leeftijd. Ik heb het zelf ook heel moeilijk gehad op de middelbare school.
    Het klinkt misschien raar, en je hoeft het absoluut niet 'terug' te voelen, want je kent me niet. Maar ik hou je soms een beetje in de gaten. Ik herken gewoon veel in je, van toen..
    Ik vind het heel fijn voor je dat je een nieuwe studie bent gestart. En vooral ook wil ik je zeggen, dat ik niet van je verwacht dat je nu meteen weer beter bent. Als in: ik heb geen torenhoge verwachtingen van je. Dat gaat in kleine stapjes. Echt, die verwachtingen zijn de hel als je je niet goed voelt. Voor mij dan althans. ;)
    Ik hoop voor je dat je stapje voor stapje, je beter gaat voelen over jezelf. Ik denk dat de Schrijversacademie ook een plek kan zijn, waar je jezelf flink gaat tegenkomen. Ik heb zelf kunstacademie gedaan, en het is niet mis, wat je aan kritiek en verwachtingen over je heen krijgt. Om dezelfde reden als jij, heb ik het ook niet afgemaakt. Dat ik dit zeg, doet niets af aan je talent. Want dat heb je, onmiskenbaar. Ik hoop gewoon dat je met een nieuwe start, jezelf niet te veel verwachtingen oplegt, en jezelf ook toestaat om af en toe fouten te maken.
    Ik zat nog te denken, mocht je ooit nog iets willen met kunst, en een betrouwbare, fijne docent zoeken, die zeker weten het onderste uit de kan haalt bij je (niet vast, kan ook losse coaching) dan moet je me maar even aan mijn jasje trekken. Is wel in Haarlem, maar dat is niet zo heel ver van Amsterdam.
    Nu ga ik deze rant weer staken, ik voel mij een beetje een stalker. Maar goed, misschien heb ik door je schrijfsels wel gewoon een klein plekje voor je in mijn hart.

    Liefs
    Sofie

    ps Hier kun je mijn verhaal lezen: https://soulbambi.wordpress.com/2015/08/21/dag-mama-hoe-ik-mezelf-terugvond-en-mijn-moeder-verloor-een-verhaal-over-mishandeling-seksueel-misbruik-en-stilzwijgen/

    ReplyDelete
    Replies
    1. Hoi Sofie, ik heb je een privéberichtje gestuurd. Onwijs bedankt voor je lieve en aangrijpende reactie! X

      Delete
  43. Wow Laura, wat Super heftig! En wat ben ik blij dat je dit deelt. Het geeft mij - en ik vermoed veel andere lezers - het besef dat we niet de enigen zijn die iedere dag weer opnieuw een strijd moeten leveren. Ik vind het Super sterk van je dat je de keuze hebt gemaakt on weer naar school te gaan en je passie te volgen. Heel veel succes een veel plezier gewenst alvast! Ik kijk al uit naar nog meer van jouw prachtige geschrijf! Liefs Charelle

    ReplyDelete
  44. Lieve, lieve, lieve Laura, echt super mooi geschreven. En knap dat je dat durft. Lieve Laura, het liefst zou ik nu naar je toe teleporteren en je een mega knuffel geven, (alleen dat zou wel een beetje awkward overkomen, want je kent me niet) en samen eindeloos wandelen in het bos, tekenen en marshmallows eten bij een kampvuur. Soms heb ik ook het gevoel dat alles niet lukt en mijn hoofd overspoelt. Maar niet zo erg als wat jij had. In de wereld probeert iedereen 'prefect' te zijn en niet kijken naar hoe zij willen zijn, maar hoe anderen het waarschijnlijk willen.
    Lieve Laura, je kan het, je bent mooi en goed zoals jij bent. Stap voor stap ga jij alles overwinnen! Woehoe! You can do this guuurl!

    (hihi, ik lijk wel een geleerde, maar ik weet niet precies hoe jij je voelt naturlijk. Maar dit was gewoon en, eh... do-it-en-alles-komt-goed-echt-waar-praatje)

    Liefs, Josie

    ReplyDelete
  45. Wat ontzettend dapper van je, dit. Ik vind het echt een mooi verhaal, en heb het hele gebeuren heel geboeid zitten lezen. Dat bewijst wel dat jij op die schrijversacademie thuishoort. Ik hoop dat je steeds meer je plekje zult vinden. Want die is er zekerweten ook voor jou <3 Veel liefs, Stella.

    ReplyDelete
  46. Pff, wat zal dat moeilijk zijn (geweest). Ik zit momenteel in 5 havo en ben sinds anderhalf jaar sociaal afgetakeld. Ik verloor eerst een hele goede vriendin, waarna ik op dit moment ook nog eens mijn beste vriendin aan het verliezen ben. Ik besefte me dat ik 4 jaar lang vastgeplakt zat aan één persoon zonder te socializen met andere klasgenootjes. Sinds begin dit schooljaar ben ik veel socialer. Ik heb zelfss twee echte lieve schoolvriendinnen gemaakt. Wanneer ik me begeef tussen de mensen die mij 'hebben laten vallen' in de periode dat het even niet zo lekker ging, sla ik weer dicht. Ik heb soms pauzes waarin ik rondloop door de school, niet wetende bij wie ik moet gaan zitten. Gelukkig is dit mijn laatste jaar op deze school en kan ik snel beginnen aan een nieuw avontuur met nieuwe mensen! Wat fijn dat jij je nu begeeft in een omgeving waar je je thuis voelt, tussen net zo creatieve mensen als jij! ♥

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ik vind het oprecht heel naar om te lezen dat je het zo zwaar hebt en hebt gehad. Ik herken me in de dingen die je beschrijft, maar weet ook dat het beter wordt. Dat kost tijd en is niet altijd makkelijk, maar het komt goed. Heus waar! Streef vooruit, straks op een nieuwe school met nieuwe mensen ga jij ook je plekje vinden! X

      Delete
  47. Willemijn Johanna16 January 2016 at 10:08

    Dit heeft om zo ongelofelijk veel lef gevraagd, de knoop doorhakken je leven een draai te geven en vooral ook het delen van ne verhaal! Heel veel respect! Ik weet niet wat ik precies moet zeggen omdat het zo enorm veel indruk maakt, maar net als alle andere lieve mensen/reacties hierboven wilde ik wel even laten weten dat het waanzinnig is wat je hebt gedaan, ontzettend knap! Ik wens je heel veel sterkte in de toekomst en hoop dat je enorm gaat genieten van je nieuwe opleiding en al het andere wat je in je toekomst gaat doen. Liefs!

    ReplyDelete
  48. Wauw, wat heftig en wat superstoer dat je het durft te vertellen! Ik ken je niet eens, maar ik ben zo waaanzinnig trots op je! 💜

    ReplyDelete
  49. Wauw, wat heftig en wat superstoer dat je het durft te vertellen! Ik ken je niet eens, maar ik ben zo waaanzinnig trots op je! 💜

    ReplyDelete
  50. Lieve Laura, ik weet niet of jij mij nog kent, maar ik jou wel. Ik wil even zeggen dat ook ik jouw stukjes en foto's geweldig vind. Respect voor het feit dat je dit hebt durven delen; je kunt maar beter eerlijk zijn dan is er de minste kans dat mensen allemaal dingen gaan bedenken (ik weet niet of dat ook voor jou geldt, maar zelf ervaar ik dat wel zo).
    Fijn om te horen dat je een plekje hebt gevonden op de Schrijversacademie, ik weet zeker dat jij hier zult slagen dat zit gewoon in je (kijk maar naar die geweldige stukjes die je al hebt geschreven!!).
    Tot slot heel veel knuffels en succes. Ik weet zeker dat je zult bereiken wat je wilt bereiken, want daarvoor heb jij genoeg doorzettingsvermogen voor ;)

    Groetjes

    ReplyDelete
  51. Dikke sneeuwvlokken van duimbreedte vallen naar beneden terwijl ik dit lees. Heel speciaal, dat je dit met met onder andere mij, een paar honderd kilometers verderop durft te delen. Heel bijzonder, dat ik zo weer een stukje meer over jou, Laura, weet. Okay, before it gets too slimey: ik wens je oprecht veel succes en plezier in alles wat je gaat doen, en dat je op je eigen tempo mag komen waar je wilt zijn. Het gaat je lukken. Echt. (En dankjewel, voor het laatste stukje. Ik weet niet waarom, maar dat was fijn om te lezen (net zoals alle andere zinnen hoor!))

    ReplyDelete
    Replies
    1. Heel heel heel erg bedankt. En weet alsjeblieft dat dat laatste stukje wáár is! Echt! <3 (Oh en: yay voor sneeuw! Ik heb het vanuit het klaslokaal gezien en wat was dat fijn. Echt een cadeautje, haha). X

      Delete
  52. Ik word er helemaal emotioneel van om dit (jouw verhaal) te lezen. Ik vind het zo dapper dat je het op internet durft te zetten en ik geloof je direct als je zegt dat je dit absoluut niet doet om aandacht te krijgen (ik deel je mening wat dat betreft). En ik wilde nog even zeggen dat ik heel erg blij voor je ben dat je je leven gaat leven en gaat doen wat je echt leuk vindt. Heel veel liefs, (een meisje die je helemaal niet kent), Isabelle

    ReplyDelete
  53. Heel heftig, maar tegelijk o zo fijn dat je jezelf hebt los kunnen wrikken van de negativiteit.
    Oneindig veel respect. Sowieso al door al het moois wat je maakt, maar nu nog tien keer zoveel. Je bent een fantastisch mens!

    ReplyDelete
  54. Wauw Laura, zo heftig! Ik ben echt heel blij dat je het nu goed maakt, houden zo! En vergeet niet dat ik jou als voorbeeld zie, en waarschijnlijk vele andere ook. Je blog is superpersonlijk en van uitzonderlijk hoge kwaliteit. Laura, je bent een prachtig meisje, met een geweldige persoonlijkheid. Liefs, Janniek

    ReplyDelete
  55. Gister heb ik het artikel gelezen maar ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren. Omdat ik mijzelf enorm herken in je verhaal, het uit zich weliswaar op een andere manier, maar ik werd er zelf ook even heel emotioneel van.

    Je bent zo dapper, mooi en inspirerend! En ontzettend fijn dat je je weg hebt gevonden (/aan het vinden bent) naar de 'light side of the moon'. En ik hoop dat je je plekje vindt op de schrijversacademie!

    Veel liefs,

    Lois

    ReplyDelete
  56. Laura-
    You are so brave and strong for fighting your way through all of this. I'm so happy that you have decided to go back to school at the academy writer. I know you will do great things there, you are such a talented writer.
    -Maddie Sundaysaresunny.com

    ReplyDelete
  57. Heftig zeg.. ik vind het heel erg dapper dat je dit verhaal met iedereen durft te delen.
    Ik heb echt heel veel respect voor je. Gewoon, hoe je met alles om bent gegaan.
    Liefs

    ReplyDelete
  58. Wauw! Ik vind het heel mooi en moedig van je! Eindeloos respect! xx

    ReplyDelete
  59. Ik zit ook niet zo super goed in de groep altijd, maar weet je ik denk steeds zo: over een paar jaar kan ik mezelf bewijzen in het beroep (waar ik nog steeds geen flauw benul van heb trouwens wat) en zullen die nare ervaringen net de motivatie geweest zijn. maar het gaat nu over jou, niet over mij.

    Hoe heb je dit zo goed verborgen kunnen houden? Niet dat je je blog/Instagram tentoonstelde als dat jouw leven de perfectie is ofzoiets. (Al vind ik wel dat je onwijs mooie feed hebt trouwens.) Eerlij gezegd had ik altijd het gevoel dat je gewoon ook zo'n "Britt" was als ik. Prefectionist in hart en nieren wat het hele leventje vet lastig maakt, maar dat het niet zo opviel voor de omgeving zeg maar. Ik had nooit verwacht dat jij dit allemaal hebt moeten doorstaan. Ik bekijk alles nu heel anders, van je slapeloze nachten tot je perfectionisme. (Waar ik me in herkende, maar ik heb het bijlange niet zo zwaar gehad als jou.) Weet je, dit is gewoon een beetje een kut periode om in geboren te worden Er rust zo'n grote druk op je schouders die jij helaas al hebt moeten ervaren op erg vroege leeftijd. Je moet erbij horen anders word je meteen verstoten en ik heb hier nog steeds dag dagelijks gevechten mee. Ik wil leuk gevonden door alles en iedereen en ik pieker erop los. Ik heb zoveel respect voor jou, je verteld dit ook gewoon op zo'n.. open manier. Dit kon geen betere timing zijn, iedereen die dit las heeft zich toch wel even een hoedje geschrokken. Wat er allemaal in dat lieve hoofdje van je heeft afgespeeld, ik schrik ervan. Ik gun je het aller-allerbeste toe. Ik hoop dat die eerste dagen op de schrijversacademie je een beetje bevallen zijn. En even tussendoor. op de meeting met een paar van het zeldzame Belgische bloggers groepje werd je een aantal keer genoemd. Dan mag je écht wel zeker zijn wat voor een indruk je al achterliet op dit hele internet, vol van inspiratie en motivatie. je bent een topper.

    ReplyDelete
  60. Wat lijkt me dat heftig zeg, vind het naar om te horen dat je dit op zo'n jonge leeftijd al hebt moeten meemaken. Fijn dat je nu mensen hebt waarbij je helemaal jezelf kan zijn en die je helpen en steunen. En ook ontzettend fijn dat je nu iets gaat doen wat je zo leuk vindt en wat je zo goed kan. Ik hoop dat je er van geniet!

    ReplyDelete
  61. Wat een heftig verhaal, maar wel ongelooflijk mooi geschreven - zoals je altijd schrijft natuurlijk. Fijn om aan het einde van je artikel te lezen dat het nu beter gaat :)

    Liefs!

    ReplyDelete
  62. Wauw heftig verhaal! Goed dat je het durft te delen! Ik herken veel dingen uit je verhaal die bij jou erger werden en die bij mij niet verder gingen. Ik hoop voor jou dat je enorm veel plezier gaat hebben op de schrijversacademie!<3

    ReplyDelete
  63. hee laura, wat een ontzettend inspirerend en ontnuchterend stuk - ik moet toegeven dat ik het niet bepaald droog heb kunnen houden. zakdoekjes, iemand? - ik kan me totaal niet voorstellen hoe moeilijk het voor je moet zijn geweest, maar ik ben ontzettend blij dat je nu eindelijk iets hebt gevonden waar je écht gelukkig van wordt. er zijn ook stukken in je verhaal die ik me wél heel goed kan voorstellen, en dat maakt het voor mij erg fijn om te lezen - dat anderen dit ook hebben, dat ik niet de enige ben, zeg maar - (als je het nodig hebt, praten kan natúúrlijk altijd, just saying)

    enneh, die academie wil ik wel effe wat meer over horen hoor, koffie snel?

    liefs,
    roos

    ReplyDelete
  64. Zo ontzettend knap en sterk dat je dit durft te delen. You go girl! Ik hoop echt dat je nu meer op je plek zit, de schrijversacademie klinkt geweldig, je verdient het! <3

    ReplyDelete
  65. Wauw wat ongelofelijk goed geschreven! En wat heb jij veel meegemaakt. Ik ben oprecht zo blij voor je dat alles nu weer beter gaat. Het klinkt misschien raar, want ik ken je helemaal niet, maar toch vind ik het zo ongelofelijk fijn voor je dat je eindelijk je plekje gevonden hebt! Je bent zo ongelofelijk mooi en lief (tenminste dat denk ik op te maken uit je blogposts) je verdient het om gelukkig te zijn. Iedereen verdient dat. Ga zo door en geniet van elk moment!

    ReplyDelete
  66. Lieve Laura,

    Wat een prachtige liefdevolle reacties krijg je allemaal op je verhaal zeg! Al die mensen die je steunen en een hart onder de riem steken! Dat zijn nou de mensen die het beste met je voor hebben en je het allerliefst zien slagen op de schrijversacademie! Die je best.

    En ten tweede wil ik je zeggen dat je een voorbeeld bent voor mij door open te zijn over wie je bent en wat jou jou maakt. Ik krop nog steeds heel vaak mijn depressieve gevoelens soms op en dan loop ik er dagen mee rond zonder dat ik nog ergens de plezier van inzie. Maar door jou blog te lezen en mooie fotografie te zien inspireert mij dat ook weer om m'n camera erbij te pakken en op pas te gaan en misschien nog een leuk verhaaltje erbij te schrijven. Op deze manier is mijn blog ook een uitlaatklep geworden en kan ik veel beter met de dingen omgaan.

    Nu niet teveel over mijzelf haha maar ik wens je echt heel veel succes met het volgen van je hart en laat je talent maar lekker zien wand dat maakt jou jou! Het is niet erg je kwetsbaarheid als kracht te gebruiken vooruit te komen en dat doe jij en dat vind ik echt knap.

    Liefs Desie

    ReplyDelete
  67. Heftig, maar wel heel mooi geschreven en vind het echt heel stoer dat je deze stap hebt genomen, knap!

    ReplyDelete
  68. Dapper om je verhaal zo met iedereen te delen! Misschien dat je je eens op hoogsensitief persoon (hsp) in zou kunnen lezen? Veel van je verhaal herken ik in de eigenschappen van een HSP (wat ik ook ben). Het heeft mij heel erg geholpen met begrijpen waarom ik bepaalde dingen doe, hoe ik reageer en hoe ik me voel. Misschien dat het jou ook nog extra zou kunnen helpen! Liefs, Esmée

    ReplyDelete
  69. Heftig, maar zo goed dat je nu eindelijk kan doen wat je graag doet. Trouwens je schrijft prachtig en ik krijg altijd zo'n warm gevoel bij je foto's.

    ReplyDelete
  70. Wauw Laura, wat een kracht meid! Dat je dit deelt en zo open bent.
    Ik heb toevallig een quote op m'n muur geschilderd en die deed me nu heel erg aan jou denken:
    'I think I fall in love a little bit with anyone who shows me their soul. This world is so guarded and fearful. I appreciate rawness so much'. En dat is precies wat je hier laat zien, zo rauw, eerlijk en kwetsbaar. (Maar juist kwetsbaarheid is het begin van zoveel moois) Ik weet zeker dat je een inspiratie bent voor velen. Zelf heb ik ook een aantal heftige dingen (in een andere trant, maar toch) meegemaakt in m'n nog jonge leven en de eenzaamheid die je dan kunt voelen is unreal. Maar met dit stukje tekst zet je de deur op een kiertje, waarmee ook al die andere jonge meiden (en jongens) die in heftige situaties zitten een beetje de hand reikt.. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik wil toch even zeggen dat ik trots op je ben!
    Liefs Sanne

    ReplyDelete
  71. Wow. Niet verwacht. Super stoer dat je dit durft te delen. Ik vind het lastig om zoiets te reageren, maar ik wil even zeggen dat ik je echt prachtig, lief en puur vind. (althans dat haal ik uit je blog) Jij bent niet dat standaard populaire meisje met 24/7 haar telefoon in haar hand, ik heb het gevoel dat jij jezelf wel echt laat zien. Ik wens je echt het aller beste en ik hoop dat je je op een bepaald moment weer 100% beter voelt. Good luck! <3

    ReplyDelete
  72. Wat een bijzonder openhartige blog. Heel mooi en sterk dat je dit hebt gedeeld. Het laat, zoals jezelf aangeeft, de andere kant van je zien. Je masker afzetten en jezelf zo blootgeven is iets wat je niet makkelijk doet, niemand. Met een achtergrond als de jouwe doe je dat nog minder snel.
    Vergeet alsjeblieft niet om dit op juiste manier een plek te geven, zorg dat er niet stiekem ergens in een geestelijk laatje een beetje rest ervaring blijft liggen. Dat kan je later op onverwachtte en ongewenste momenten weer inhalen en confronteren.
    Het is wel heel mooi om te lezen hoe je je leven hebt opgepakt en door bent gegaan met je leven. Heel veel succes met alles wat je nu doet en in de toekomst.

    ReplyDelete
  73. Ik weet niet of je meldingen krijgt van comments dus of je dit nog wel ziet :P Maar anyway ik zag een tijd geleden toen je dit geschreven had dat er op je Instagram gehint werd naar een of ander heftig artikel. Ik was een tijdje daarvoor gestopt met het bijhouden van je blog, niet omdat ik het niet mooi of interessant vond ofzo maar gewoon omdat ik de tijd niet had, toch dacht ik van goh dat zou ik toch maar even moeten lezen, helaas had ik elke keer geen tijd op de momenten dat ik daaraan dacht, nu dacht ik eindelijk om 3 uur 's nachts (kan gewoon) er weer eens aan en had ik wel mogelijkheid om het op te zoeken.

    En dat was het zeker waard, een aantal dingen hiervan wist ik wel maar om een situatie goed te begrijpen heb je toch het hele verhaal nodig. Persoonlijk heb ik ook met depressie te maken gehad en juist daarom kan ik me tot op zekere hoogte inleven in je verhaal (ik ben van mening dat je alleen weet hoe iets is als je de persoon bent die het meegemaakt hebt, ookal denk je dat je het je voor kan stellen, but dat ter zijde). Maar juist dit soort verhalen herinneren me dat je nooit weet wat er echt in mensen omgaat, en dat je altijd op moet passen met de mening die je je vormt over de mensen in je buurt en hoe je je gedraagt tegenover hen want je weet nooit waar ze allemaal mee te dealen hebben.

    Ik had nietecht een plan ofzo toen ik aan deze reactie begon en zie het nu ookniet meer in want het is niet echt een nuttig verhaal maar ach yolo right. Ik vond gwn niet dat zulke verhalen waar zoveel emotie en geschiedenis achter zit dat die zomaar gelezen kunnen worden en dat je dan maar verder gaat met je leven, het is nodig om stil te staan bij hoe zwaar mensen het hebben (gehad) en in dit geval hoe trots iedereen die dit leest zou moeten zijn op jou dat je hier bent, en zo bent als je bent, en dat je dit hebt durven schrijven en openbaar gemaakt hebt aan de wereld. Maar ook dat je zoveel bereikt hebt met je blog en de moeilijke keuzes gemaakt hebt om met school te stoppen en iets te doen wat je eindelijk echt gelukkig maakt. Want je verdient het dat iedereen zo trots op je is en ook jij kan trots zijn (doe dat ook vooral) op wat je bereikt hebt. Zeker nu je net je 2 jarig bestaan viert.
    (Gefeliciteerd btw :)

    Uhh nouja dat waren mn gedachtes allemaal wel geloof ik ennuh ja, ik ga slapen I guess.

    Succes met je opleiding en met je blog en met het laatste stukje depressie uitbannen (heb al het vertrouwen in je) en dan ga je een zo goed leven leiden/lijden (het is half 4 oke het mag :'( laatme) dat het alle downs van de afgelopen jaren meer dan compenseert.

    Succes! :)

    ReplyDelete
  74. Lieve Laura, ik denk eigenlijk dat je deze reactie niet zult lezen want ik voel mij een soort stalker die intens ver terug is gegaan en net als je artikelen heeft gelezen simpel weg omdat ik van je blog hou, maar het klinkt onwijs stalkerig. (ik weet niet eens of dat een woord is.) Goed, je hebt mij laten huilen. Het is eng en onwijs confronterend om een artikel te lezen waarvan je het zelf had kunnen schrijven, maar dat is niet wat ik wil vertellen. Ik wil gewoon even zeggen hoe onwijs knap ik het vind dat je dit deelt want dat is niet makkelijk, ik hoop dat de opleiding je geeft wat je nodig hebt want dat verdien je, je schrijft zo prachtig. Je bent zo'n mooi mens, van buiten maar zeker ook van binnen ; ook al ken ik je alleen van je artikelen maar dat zegt onwijs veel over een persoon!

    ReplyDelete

Thanks!