Moodboard | OBSESSION??!

Help. Volgens mij wordt iedereen om me heen compleet gestoord van me. Ik heb het bijna nergens anders meer over. Ik denk nergens anders meer aan. Ik kan het niet loslaten. Ik ben volledig, compleet, helemaal, tot over mijn oren verliefd. Geobsedeerd. Gefascineerd. Geïnspireerd. En vooral, geraakt. En gered. Je denkt nu vast; wie? wat? waar?! Dat begrijp ik, en daarom ga ik je er alles over vertellen. 

The Fault in Our Stars. Daar gaat mijn monoloog vandaag over. Een monoloog die overigens al een paar dagen bezig is; het maakt niet uit of iemand luistert, antwoordt of geïnteresseerd is, ik ga maar door en ik kan het niet loslaten. Sinds ik een week geleden het boek heb gekregen, ben ik het niet uit het oog verloren. Ondanks mijn volle dagen heb ik het dus ook in no time uitgelezen. Een schooldag van 8 lesuren? Mij vind je achterin, lezend (als je goed kijkt kun je zien dat ik om de 5 seconden giechel - of huil).

Voor een leesfreak als ik heb ik de laatste tijd extreem weinig boeken aangeraakt. Ik vind dit eigenlijk heel jammer, en ik was ook haast vergeten in welke mate boeken me kunnen aangrijpen. Nu ik eindelijk TFIOS in handen kreeg, kwamen al deze gevoelens echter weer helemaal terug, en heftiger dan ooit. Nog nooit heb ik zo hard gehuild, zoveel gelachen en zo veel gegeven om een boek en de personen in dat boek (en voor mij is dat heel wat, gezien de hoeveelheid tranen die ik heb gelaten om lettertjes op samengeperste dode bomen - papier dus). 

Aangezien ik heel veel moeite heb met het feit dat ik mijn hart niet kan uitstorten i.v.m. spoilen enzo, zal ik gewoon even uitleggen wat je kunt zien in het moodboard. (Het enige dat ik wel kan vertellen over het boek is dat het prachtig is, geweldig geschreven, geniaal, meeslepend en zo verschrikkelijk mooi dat het pijn doet. Lees het. Nu.) Maar, dus, het moodboard: John Green, rechtsonder. Auteur van The Fault In Our Stars, en daarom mijn enige echte superhero. (John, if you ever stumble upon my blog - which is probably never - please know that I love you. You saved my life by writing that book. You're the most genious man on this planet, and probably even in the entire universe. I hope you know about your capacities. And maybe even more important; I hope you know how amazing you are, and I hope you feel the same about yourself. Because if anyone on this planet would be worthy of being happy it'd be you. Keep that in mind.) Zo. Sorry. Ik kon het niet laten. Verder veel sterren (the fault in our STARS), schattige dieren - want, tsja, als je eenmaal emotioneel bent en een beetje labiel kan je die hoofdjes toch niet weerstaan? En dan nog Amsterdam (waar een groot deel van het boek zich afspeelt), een quote die me wel aansprak (en die voor mijn gevoel ook wel weerslag heeft op het boek) en tot slot:

"my thoughts are stars I cannot fathom into constellations"

- pagina 311

Toen ik de laatste pagina van het boek omsloeg stroomden de tranen alweer over m'n wangen. Ik zou willen dat boeken eeuwig konden duren. Een serie met 50 delen ofzo zou ook prima zijn. Heb je ook meteen een soort levensdoel. 'Boekenserie uitlezen' op je bucketlist, haha. Weet verder wel dat dit artikel natuurlijk op mijn mening is gebaseerd, en dat ik me besef dat je helemaal niets snapt van mijn enthousiasme over een boek, als jij zelf niet zo'n lezer bent. Toch wil ik afsluiten met een semi-vriendelijk verzoek (bevel):  HUP NAAR BOL.COM, HUP KOPEN DIE HANDEL EN LAAT JOHN GREEN'S MAGISCHE WORDEN JE BETOVEREN. JA. 

LIEFS.    

(Oh, en, Troye Sivan heeft een nummer geschreven over TFIOS, deze is hieronder afspeelbaar! Ik voel me alleen wel verplicht om jullie allemaal even te waarschuwen: EMOTIES. NEMEN. HET. OVER. Doei.)