over acht weken chaos en de helaasheid der dingen

Vrijdagochtend, tien voor half negen. Het aroma van versgemalen koffiebonen vult de huiskamer-achtige ruimte van Back to Black op de Weteringstraat. Gekletter van lepeltjes en kopjes en het gesis van het koffiezetapparaat klinken tussen het geroezemoes van werkende en kletsende jonge mensen, af en toe onderbroken door het krakende geluid van de voordeur die open en dicht slaat. Een meisje in een groen vestje en een geruite broek nestelt zich in een hoekje. Twijfelachtig zucht ze even. Buiten dartelen goudkleurige bladeren over de keitjes van de straat, het meisje kijkt ze na. Haar mondhoeken krullen op in een nostalgische glimlach. Ze klapt haar laptop open en haar vingers zweven even aarzelend boven de toetsen.

---

Het is nu meer dan een maand geleden sinds mijn laatste blogpost. Daarvoor schreef ik ook al niet bijster frequent, maar een radiostilte als deze is nog niet eerder voorgevallen. Het is niet zomaar, dat ik plots van de aardbodem verdwenen leek te zijn. Integendeel: m'n leven werd overhoop gegooid. Of beter: ik gooide m'n leven omver. Voor de honderdste keer. Zo voelt het in ieder geval. 

Het ging niet goed met me. Na eindeloos veel jaren in de knoop met een depressie en eetstoornis stortte ik in. Alles leek weer van voor af aan te beginnen. Ik werd opgenomen in een kliniek en daar heb ik sinds eind augustus gewoond. Ik heb dag in dag uit aan mezelf gewerkt, therapieën gevolgd, geprobeerd m'n lichaam rust te geven en te herstellen. En hoewel ik al m'n energie en tijd in m'n herstel steek en alle laatste restjes Laura bij elkaar probeer te sprokkelen valt het me zwaar. Ik ben moe en leeg.

Acht weken ben ik nu van huis. Acht weken van tranen, bergen op krabbelen en in afgronden storten. Acht weken van eenzame wandelingen, stille nachten, chaos. Opgekruld in een hoekje, hoofd in m'n handen, gebalde vuisten. Geluidloos schreeuwen. Een eindeloze marathon tegen de tijd. Tegen mezelf.

De komende drie weken blijf ik nog hier. Daarna ga ik weer naar huis. Wat ik dan moet doen. Of wil doen. Of ga doen weet ik nog niet. Het voelt een beetje alsof ik me van het ene zwarte gapende gat in het volgende stort. Alleen maar vraagtekens. Alleen maar grijze materie. 

Hopelijk ga ik snel weer schrijven over lichtpuntjes. Over de mooie lichtjes en de goudglinsterende herfst. Af en toe zie ik het wel. Kan ik even m'n ogen sluiten en de wind langs m'n wangen voelen. Het ruisen van de regen horen. De bladerzee bewonderen. Tijd is de heler van alle wonden, zeggen ze. Voor nu moet ik daar maar blind op vertrouwen. Soms lijkt het of er nooit een einde aan de ellende komt. Of het nooit meer overgaat. 

Om deze uit de hand gelopen en ietwat deprimerende update ietwat positiever te beëindigen: ik ga dus wel écht weer schrijven. Twee keer per week, minstens. Over vanalles en nog wat: niet alleen maar eindeloos geklaag over de helaasheid der dingen. Ook weer over koffie en de zon, over mooie mensen en verre reizen. Ik wil weer denken aan mooie dingen. Ik wil weer maken. Toveren met woorden. 

Wat er nu nog niet is kan ik zelf creëren. Ik ga niet langer wachten tot alles goed is. Ik maak het goed.