LAURESQUE: lauresque discovers rotterdam • pt. 2 • diner op het dak

De rok die ik droeg had zo uit de garderobe van Marilyn kunnen komen. De krampachtigheid waarmee ik het ding van opwaaiend weerhield miste echter wat van de moeiteloze charme die Miss Monroe at any time leek te vergezellen. We wandelden richting ‘Op Het Dak’, de locatie van ons diner die avond. Een fris briesje verjaagde de drukkende hitte van de dag en de zon hing inmiddels laag aan de hemel. Mijn omslagdoek wapperde om me heen en fladderende lokken haar dansten voor mijn ogen. Even dacht ik een vleugje zachte ziltheid te proeven, een essentie van de zee. Dat kon haast niet, dacht ik nog, zo dichtbij de kust waren we niet. Toch verzonk ik voor een poosje diep in gedachten, nostalgische herinneringen van zout water, zanderige bovenbenen en rozige wangen. Voor ik het wist arriveerden we bij het gebouw waar op de bovenste verdieping een magisch diner op ons wachtte.

Op Het Dak is één van de verborgen parels van Rotterdam, als je het mij vraagt. En dan niet zomaar een pareltje, maar zo’n zeldzame glanzende, schitterende parel die een regenboog aan kleuren reflecteert en haast oogverblindend schijnt bij het vangen van ieder minuscuul schrijntje licht.

Voor het eerst het terras op stappen voelde een beetje als het ontdekken van een geheime sprookjestuin. Het gouden uur was juist aangebroken en in de mysterieuze gloed van de vroege avond leken de bloemen en al het andere dat bloeide haast licht te geven, te glanzen als fonkelende edelstenen op groene steeltjes. Magisch was het – met iedere minuut die verstreek werden de kleuren om me heen warmer en de lucht helderder. Alsof ademhalen steeds gemakkelijker werd, de zuurstof zuiverder. De torens die om de tuin heen door de wolken prikten reflecteerden de ondergaande zon en langzamerhand verkleurden de langstrekkende sluiers van roomwit naar perzik en uiteindelijk zachtroze. Het was een voorstelling van de meest extraordinaire en spetterende soort, en ik had me geen betere setting kunnen voorstellen om het te aanschouwen.

Eenmaal binnen en aan tafel bleek dat – hoewel ik het onmogelijk achtte – de avond nóg beter kon worden. De ene na de andere overheerlijke en onmogelijk mooi gepresenteerde gang verscheen voor mijn neus. Alles gemaakt met verse, seizoensgebonden ingrediënten uit eigen tuin. De aandacht en liefde en het oog voor detail spatte van de borden af. Als kers op de taart waren de chefs attent genoeg om elk gerecht te veganizen zodat ik niets zou missen van dit feestelijke (en fleurige) eetfestijn.

Vlak voor het einde van het diner verscheen boven de gebouwen aan de andere kant van de stad een blinkende en glanzende, ronde, volle maan. Bij haar zilveren schijn aten we ons dessert en voor ik de tuin verliet wandelde ik buiten, terwijl de bewegende wereld onder me langzaam stil viel en de avond aanbrak.

Voor ik terugkeerde naar het hotel daalde ik een aantal verdiepingen af naar de Biergarten die zich in hetzelfde gebouwencomplex bevond. Ik dronk een biertje met een vriend en verkende de stad bij nacht. Daarna stortte ik mezelf in mijn zachte bed en duwde ik mijn neus in één van de donzen kussens aan het hoofdeinde. Buiten lachte de maan me nog steeds toe.

•