Wednesday, June 1

outfit • red roses, genuine smiles and dungaree shorts

Het was die middag, in de beschutting van een imposante treurwilg, dat mijn mondhoeken voor het eerst weer in een oprechte glimlach omhoog krulden. Het kabbelende beekje naast de boom weerkaatste het licht van de zon, die eindelijk door het wolkendek dat Amsterdam de afgelopen dagen in een sombere spookstad had veranderd was gebroken. De flonkerende lichtvlekken veranderden het wateroppervlak in een haast magisch landschap van goud en donkerblauw en de golvende kringen die de lange, hangende takken van de wilg in het water veroorzaakten vormden het geheel tot een hypnotiserend gezicht.




Het beeldschone lichtspel op het water en de lachende zon waren echter niet de oorzaak van mijn blijdschap. Ze droegen er misschien aan bij, maar de echte reden van het sprankelende en borrelende gevoel dat zich door mijn hele lichaam leek te verspreiden stond pal voor me. Met mijn camera in zijn handen, het tipje van zijn tong uit zijn mond en zijn linkeroog in uiterste concentratie dichtgeknepen zochten zijn vingers naar het knopje om een foto te nemen. Vol enthousiasme werden zijn ogen groot toen hij het resultaat van de eerste paar foto’s bekeek. ‘Lau,’ riep hij uit. ‘Kijk eens hoe mooi!’ Het was Bas.

Mijn (tweeling)broertje is oprecht – en dat zeg ik niet alleen omdat hij mijn broertje is – een van de mooiste, liefste en fijnste mensen op de hele wereld. Bij Bas in de buurt zijn is een beetje alsof je in een oase van rust stapt. Ik ben extreem hypersensitief en merk heel gauw watvoor gevoel of ‘energie’ iemand uitstraalt. (Ok, nu klink ik zweverig, maar je snapt vast wat ik bedoel). Bas heeft iets om zich heen hangen dat al je zorgen wegneemt, een soort veiligheid die je omhult als een zijden deken. Hij is de vriendelijkheid zelve. Fijn. En ontwapenend. 

Die middag, daar naast die treurwilg met een rozenstruik achter me en Bas recht voor me werd ik me plots heel bewust van die zijden deken. De zorgeloosheid en de rust die om ons heen hing. Ik merkte dat mijn schouders langzaam een beetje naar beneden zakten, alsof ik ontdooide, en met de schittering van de weerkaatsende zon op mijn gezicht krulde mijn mond in een glimlach. Een echte, geen geforceerde. Een impulsieve drang om Bas om de hals te vliegen borrelde in me op, ik deed het niet, maar de lach op mijn gezicht werd wel breder. Ik keek Bas even aan. Hij lachte ook en volgens mij wisten we het allebei.

Samen was alles beter.



20 comments:

  1. Wauw. Als ik verliefd kon worden op een schrijfstijl, dan was ik het op de jouwe. Misschien is het wel gewoon zo. Liefde voor de manier waarop je met woorden speelt. En je bent trouwens sowieso een prachtig mens.

    ReplyDelete
  2. Wat fijn zo'n broer! Heerlijk om elke keer weer je schrijfseltjes te lezen. Mooie achtergrond ook. Lies

    ReplyDelete
  3. Ah wat fijn dat je zo goed met je broer kan opschieten, ik vind mijn broertje ook best lief maar doordat we bijna drie jaar verschillen is dat toch iets anders dan in jouw geval hihi. Super lief dat hij ook je foto's maakt, ze zijn inderdaad super mooi geworden - en je outfit is zó leuk! X

    ReplyDelete
  4. jouw schrijfstijl is echt superfijn om te lezen. Alsof je elke keer een hoofdstuk uit een boek lees (wat eigenlijk ook wel een klein beetje zo is;p)
    De outfit staat je leuk!!
    Xx

    ReplyDelete
  5. Wat zijn de foto's mooi! Complimenten aan je broer :) Maar jij staat er natuurlijk ook heel mooi op en die dungarees short maken het helemaal perfect. En aah (waarschijnlijk heb ik het al heel vaak gezegd) maar wat schrijf je prachtig!

    ReplyDelete
  6. Ik word gewoon altijd zo vrolijk van jou foto's!

    ReplyDelete
  7. This made my day, ik word oprecht blij van dit stukje (en je outfit). Luv<3

    ReplyDelete
  8. Wauw, dit is prachtig. Ik vind je blogjes altijd zo'n mooi geheel, je geweldige foto's (dit keer complimenten aan je broer!) passen perfect bij je schrijfsels. Of andersom, net hoe je het bekijkt. Ik geniet er van. Liefs!

    ReplyDelete
    Replies
    1. En dan vergeet ik nog te zeggen hoe mooi ik je outfit vind, oeps 💕

      Delete
  9. Wat een superlief stukje Lau, wauw. Ik snap precies wat je bedoelt met die 'energie' die je voelt. Ik heb een lange periode in mijn leven gehad waarbij ik me hier niet van bewust was. Ik bleef me maar naar voelen.. en kwam er achter dat dit eigenlijk gewoon de negatieve energie was van een bepaalde plek of van bepaalde mensen. Nu heb ik geleerd om deze energie op een afstandje te houden en mezelf te omringen met allemaal fladderende lieve mensen. :) Je outfit en de foto's zijn ook echt prachtig. <3 Liefs xxxx

    ReplyDelete
  10. Inderdaad, je hebt een fantastische schrijfstijl! En leuke tuinbroek heb je aan op de foto's

    ReplyDelete
  11. Wat heb je dit weer prachtig verwoord! Alsof ik even mee mocht genieten van jullie momentje :) Wat een heerlijke foto's ook, een prachtige achtergrond!

    ReplyDelete
  12. Laura, hoe je schrijft/poseert/kijkt... Dat doe je op zo een prachtige, onconventionele manier.

    Zou je geen boek willen schrijven?! Want ik zou het met veel plezier lezen!

    ReplyDelete
  13. Heeerlijk die bloemenfoto's. Hele leuke combi draag je!

    ReplyDelete
  14. Dit artikel. Zo fijn. Hoe je schrijft, de foto's, alles. Ik krijg híer een goed gevoel van.

    ReplyDelete
  15. Love this outfit!

    http://www.breakfastatvogueblog.com/

    ReplyDelete
  16. Op dit soort momenten lijkt een broer of zus aan m'n zijde me echt ontzettend fijn.

    ReplyDelete
  17. Zo'n prachtige woorden Laura!

    ReplyDelete

Thanks!