NOTTING HILL

Toen ik door alle foto's en filmpjes van afgelopen week heen aan het scrollen was wist ik even niet zo goed hoe ik in godsnaam ooit alle verhalen op een duidelijke manier kon gaan vertellen zonder dat alles door elkaar heen zou gaan lopen en ik zelf ook de rode draad kwijt zou gaan raken. Gelukkig ben ik er uit gekomen: ik heb zo'n vijf hoofdonderwerpen uit de brei van verhalen en avonturen gevist en rondom deze vijf aanknooppunten denk ik dat het hele verhaal kan gaan vertellen. Ook kunnen jullie natuurlijk een haul (zowel fashion als food en lifestyle) verwachten en vooral heel veel mooie foto's. Voor vandaag beperk ik me tot Notting Hill: één van de vele leuke en hippe wijken in Londen.



Mitzi en ik verbleven in Londen bij mijn oom, in het noordwesten van de stad. Opzich was de afstand tussen het centrum en ons appartementje geen enorm probleem, want, ik bedoel, je moet tóch met de underground (uh, metro bedoel ik). Van de ene naar de andere kant van Londen fietsen ziet er niet helemaal in zegmaar, haha. Anyway, op zaterdagochten vetrokken we dus richting de underground en zijn we via Bakerstreet naar Notting Hill gereisd. Ik vind de underground service en hoe alles in elkaar zit overigens heel handig - dus heel veel tijd waren we er niet mee kwijt.





In Notting Hill liepen we het metrostation uit en het eerste wat ik hoorde was een flard van het gesprek van een groepje mid-twintigers dat voorbij liep: 'Notting Hill is zegmaar een beetje het Amsterdam Noord van Londen.' Ik weet niet precies waarom maar ik vond dat zó grappig dat ik echt dubbelklapte van het lachen. Ik weet nog heel goed dat Mitzi achterom keek en mij daar zo zag staan. Ze begreep er echt helemaal niets van.





Vlakbij het metrostation zat een Waterstones en, uhm, ja, als je mij een beetje kent dan weet je dat ik dat niet kan negeren. We hebben daar uiteindelijk ook best lang rond gesnuffeld en ik heb een heel erg leuk boek en een geweldig cadeautje voor m'n moeder gekocht (deze kun je allebei zien in m'n haul). Daarna hebben we even iets te eten gekocht en zijn we richting Portobello Road gelopen. Daar eenmaal aangekomen keek ik m'n ogen uit. De markt, de schattig gekleurde huisjes, de mensen en de geluiden riepen zoveel herinneringen bij me op. Het deed me allemaal een beetje denken aan Olinda, een stadje in Brazilië. Naderhand heb ik redelijk wat research gedaan naar Notting Hill en Portobello Road en blijkt dat rond 1850 een hoop immigranten zich inderdaad in dit gebied van Londen hebben gevestigd.







De sfeer van de markt en de mensen was geweldig. Echt geweldig. Mijn oom had me de dag ervoor nog gevraagd in welk deel van Londen ik het liefst zou willen wonen als ik zou kunnen kiezen. Op dat moment had ik nog geen idee. Toen ik echter zo rondliep in Notting Hill en om me heen keek op de Portobello Road wist ik het opeen vrij zeker: hier wilde ik wonen. In Notting Hill.







Op het marktje kochten we wat groenten en fruit, een hele toffe totebag van een winkeltje dat Stumper & Fielding heette en zagen we heel erg veel vintage camera's en andere hebbedingetjes. We hebben ons gelukkig redelijk in kunnen houden. Toen de markt leeg begon te lopen en alle kraampjes begonnen met opbreken zijn wij ook weer rustig aan naar het metrostation gelopen.






Vlakbij het metrostation zat een Nando's: een restaurantje dat opzich best bekend is - als je vaak naar vlogs van Engelse youtubers kijkt zal de naam je vast ook bekend voorkomen. Hier eten stond vrij hoog op mijn Londen-bucketlist en dus besloten we hier een pauze te nemen om lekker avond te eten: best decision ever. We hebben allebei de lekkerste salade ooit gegeten en genoten van heerlijke haloumi cheese, unlimited frisdrank en de beste kip in heel Londen (denk ik).

Notting Hill was een droom. Mag ik alsjeblieft terug?

Liefs,
Laura