outfit • red roses, genuine smiles and dungaree shorts

Het was die middag, in de beschutting van een imposante treurwilg, dat mijn mondhoeken voor het eerst weer in een oprechte glimlach omhoog krulden. Het kabbelende beekje naast de boom weerkaatste het licht van de zon, die eindelijk door het wolkendek dat Amsterdam de afgelopen dagen in een sombere spookstad had veranderd was gebroken. De flonkerende lichtvlekken veranderden het wateroppervlak in een haast magisch landschap van goud en donkerblauw en de golvende kringen die de lange, hangende takken van de wilg in het water veroorzaakten vormden het geheel tot een hypnotiserend gezicht.

---

Het beeldschone lichtspel op het water en de lachende zon waren echter niet de oorzaak van mijn blijdschap. Ze droegen er misschien aan bij, maar de echte reden van het sprankelende en borrelende gevoel dat zich door mijn hele lichaam leek te verspreiden stond pal voor me. Met mijn camera in zijn handen, het tipje van zijn tong uit zijn mond en zijn linkeroog in uiterste concentratie dichtgeknepen zochten zijn vingers naar het knopje om een foto te nemen. Vol enthousiasme werden zijn ogen groot toen hij het resultaat van de eerste paar foto’s bekeek. ‘Lau,’ riep hij uit. ‘Kijk eens hoe mooi!’ Het was Bas.

Mijn (tweeling)broertje is oprecht – en dat zeg ik niet alleen omdat hij mijn broertje is – een van de mooiste, liefste en fijnste mensen op de hele wereld. Bij Bas in de buurt zijn is een beetje alsof je in een oase van rust stapt. Ik ben extreem hypersensitief en merk heel gauw watvoor gevoel of ‘energie’ iemand uitstraalt. (Ok, nu klink ik zweverig, maar je snapt vast wat ik bedoel). Bas heeft iets om zich heen hangen dat al je zorgen wegneemt, een soort veiligheid die je omhult als een zijden deken. Hij is de vriendelijkheid zelve. Fijn. En ontwapenend. 

Die middag, daar naast die treurwilg met een rozenstruik achter me en Bas recht voor me werd ik me plots heel bewust van die zijden deken. De zorgeloosheid en de rust die om ons heen hing. Ik merkte dat mijn schouders langzaam een beetje naar beneden zakten, alsof ik ontdooide, en met de schittering van de weerkaatsende zon op mijn gezicht krulde mijn mond in een glimlach. Een echte, geen geforceerde. Een impulsieve drang om Bas om de hals te vliegen borrelde in me op, ik deed het niet, maar de lach op mijn gezicht werd wel breder. Ik keek Bas even aan. Hij lachte ook en volgens mij wisten we het allebei.

Samen was alles beter.