dansen met m'n twijfels en zwierend naar de andere kant van de wereld

Toen ik vijf was nam mijn moeder mijn tweelingbroertje en mij mee naar Bolivia. Bijna een half jaar hebben we toen aan de andere kant van de wereld gewoond. Zo’n acht jaar daarna reisden we naar Brazilië en Angola. Daarna ben ik zelf op pad gegaan en heb ik Londen, Rome, Trapani, Parijs, Madrid, Manchester, Edinburgh, Brussel, Berlijn, Zwitserland en nog meer stukjes van Europa ontdekt. Ik ben geboren met bloed in mijn aderen dat smeekt om avontuur. Ik kan niet eindeloos op de zelfde plek doorbrengen – van stilzitten word ik slap en verdrietig. Reizen is voor me wat de zon is voor plantjes. Ik kan niet zonder.

Al in de eerste klas besloot ik dat zodra ik kon ik naar Indonesië wilde. Dat was toen omdat mijn beste vriend van Indonesische afkomst was en we samen wilden gaan. Ik maakte lijstjes en spaardoelen en had aan het eind van het jaar genoeg bij elkaar. Maar het kronkelpaadje dat leven heet leidde me een andere kant op. Ik struikelde en hobbelde om en over obstakels en heuvels en draaide voor mijn gevoel oneindig veel cirkels – ergens zal het vast goed voor zijn geweest. Waarvoor weet ik niet, het doet er ook niet meer toe. Ik heb een ticket naar de andere kant van de wereld in mijn spreekwoordelijke broekzak en over een paar weken stap ik op het vliegtuig.

Ik vlieg naar Bangkok. Verder staat niets vast. Ik kan  drie maanden wegblijven, of een jaar. Geen idee. Ik zie wel, ofzo.

Dat klinkt heel simpel – ‘ik zie wel, ofzo’. En op een bepaalde manier is het dat ook. Leven bij de dag. Zien waar de wereld je brengt. Een beetje zweven op de warme wind van Zuidoost Azië. Ik zou echter liegen als ik zou zeggen dat het in mijn hoofd ook zo simpel is. De tickets boekte ik in een plotselinge moedige bui. Daarna volgde een soort euforie. Toen een week van zenuwinzinkingen. Ieder uur zo’n beetje. Overspoeld werd ik. Ik was zo bang. ‘Wat ga ik in godsnaam doen?!’ vroeg ik me af. Ik sliep niet meer, eten smaakte me niet, ik ijsbeerde ’s nachts door de woonkamer en plande mijn dagen vol met werk. Ik durfde haast niet meer stil te staan.

Toen, op een dinsdagnacht, stortte alles in. Het was half vijf, ik was moe en klappertandde van de stress, mijn longen leken door mijn borstkas heen te breken en alle zuurstof verdween uit de kamer. Wat doet een mens in zo’n situatie, dacht ik. Wat moet ik in godsnaam doen? Wat ben ik in godsnaam aan het doen?! Uiteindelijk belde ik mijn moeder. As one does. Aan de andere kant van Europa nam ze de telefoon op en luisterde ze naar de horten en stoten en snikken die ik snotterend wist uit te brengen. We praatten en praatten en om half zes viel ik met de telefoon nog aan mijn oor in slaap. Een half uur later werd ik wakker en schreef ik alles op. Ik deelde een stukje van mijn schrijfsels op instagram en kreeg een warme golf aan lieve, oprechte en mooie reacties. Ik was eerlijk en deelde mijn angst en emoties en in ruil gaven jullie me dubbel zoveel eerlijkheid en emotie terug. Lezend en reagerend vulde alles in me zich met een gewichtloosheid en zorgeloosheid die ik al jaren en jaren niet meer heb gevoeld. Het was een warmte, een licht die zich langzaamaan verspreidde – zich nestelde in alle hoekjes van mijn zijn, mijn mondhoeken omhoog trok tot ik niets kon dan glimlachen. En slapen. Ik kon eindelijk slapen.

Daarna begonnen de echte voorbereidingen. Inentingen, visumaanvragen, research, pasfoto’s, een nieuw paspoort en malariapillen. Er leek haast geen einde aan te komen, maar die warmte en dat licht sluimerden in me en trokken me voort. Alles ging door. Ik ging door en ik ga door.

Over drie weken ongeveer stijg ik op. En hoewel er niemand op me wacht aan de andere kant van de wereld, en hoewel ik niet weet waar precies ik heen ga en voor hoe lang en wanneer en hoe en wie en wat en waar voelt het goed. Voelt het als het juiste. Het voelt echt. En ook eng. Doodeng. Maar ik heb mijn angst bij de arm genomen. Ik heb haar hand geschud en gevraagd of ze wilde dansen. Nu leren we de Weense wals. Of salsa. Het verschilt een beetje per dag, maar het is altijd een mooie dans. Een echte, met misstappen en beurse tenen en we zweven en zwieren en we leven dag per dag.