Monday, April 25

toen het geraas van de wind al het andere weg nam



Zutphen, 24.04.'16

Echt stil was het niet, daar naast de rivier. Zo voelde het wel. Het gekabbel van de golven en geruis van de bladeren die de hangende takken van de treurwilg sierden waren als een gedichtje. Poëzie zonder woorden. Iets onheilspellends had het ook, alsof het water en de wilg me waarschuwen wilden. Ga heen, ga heen, leken ze te fluisteren. De zon die op het water spiegelde en het onrustige oppervlak deed flonkeren werd verzwolgen door de donkere wolken en voor me zag ik het laatste beetje licht wegvluchten. De schaduw van het duister gleed voor me uit en voor ik het wist was het donker. Het geruis van de bladeren klonk luider en het water spatte hoger op. Ik liep nog een stukje verder langs de wilgen en vond een paadje naar het water. Een steiger, de rivier op. Op het puntje van de steiger kwam ik tot stilstand. Ik keek uit over het water, zocht naar het licht, maar vond slechts een randje van wat ooit geweest was aan de horizon. De rivier bulderde en toen, toen gebeurde het. Toen het geraas van de wind al het andere weg nam, de poëzie van het water en de wilgen overstemde. Toen legde de wind mijn gedachten het zwijgen op. 

Toen was het stil. Helemaal stil. 


6 comments:

  1. Heel mooi geschreven Laura!

    ReplyDelete
  2. Wauwie, ik wordt er helemaal in gezogen. Heel mooi!

    ReplyDelete
  3. Ik word er helemaal stil van,haha! Mooi geschreven Laura!

    ReplyDelete
  4. Wat een schitterend geschreven stukje tekst, kort maar krachtig. Super mooi!

    ReplyDelete
  5. Ik heb kippenvel van de schoonheid van je verhaaltje. wauw.

    ReplyDelete
  6. Heel erg mooi geschreven, ben er stil van!

    ReplyDelete

Thanks!